| |
| | ένας έρωτας δύει |  | | |
Βιαζόμαστε να ξοδευτούμε.
Βασιλεύει η μέρα μας.
Σε τούτο το λυκόφως,
δεν καθρεφτίζομαι στα μάτια σου,
ούτε ‘συ με βλέπεις πια.
Γυρεύουμε στις σκιές
τη βούληση που προδόθηκε.
Προσωρινό τίποτα.
Ο κήπος δεν ποτίζεται.
Λέξεις φωλιάζουν στις άκρες των χειλιών.
Βλέφαρα γέρνουν,
κρύβεται ο λόγος των ματιών.
Περπατάμε ακόμα πλάι,
μέσα στο πλήθος, ολομόναχοι.
Το βλέμμα χαμηλώνει. Απλώνει
καθένας, χωριστά,
το χάρτη της μοναχικότητας.
Ίσως αναζητάς κι εσύ τα υψώματα,
απ’ όπου η ματιά της μνήμης
θα φτάνει αργότερα
σε ό,τι τώρα η ζωή αφαιρεί.
Χαροπαλεύει ο χρόνος.
Η πόλη, που αγαπήσαμε,
καταβροχθίζει
τις πικρές στιγμές του αντίο.
Στη λησμονιά της βιαστικής ασφάλτου,
θα βρούμε πάλι την οικεία μοναξιά.
Και στους καιρούς της σκουριάς,
βαρκούλα η νοσταλγία θ’ αποπλέει,
ν’ ανταμώνει στ’ ανοιχτά του χτες
νησίδες ματωμένες.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | το τραγούδι μας σχηματίζει τον κόσμο | | | |
|
Xωρολάτρης
30-10-2009 @ 13:58 | Καταρχήν καλωσήρθες μιας και βλέπω πως είναι η δεύτερη δημιουργία σου και κατα δεύτερον να σου πω πως το ποίημα σου είναι πολύ ωραίο..Εχει μια "γλυκύτητα χαμού" θα έλεγα..χανονται όλα τόσο σιγανά μέσα στην τεράστια πόλη που απορροφά τα πάντα ,που σχεδόν μοιάζει με ζωή θα έλεγα που αφανάτιστα ακολουθεί το πεπρωμένο της..και όσο κι αν σκληρό αυτό μερικές φορές είναι ,εφόσον βγάζει αλήθεια οφείλουμε να το σεβαστούμε και να σταθούμε με χαμηλή ματιά δίπλα του.... | | romance4love2you
30-10-2009 @ 14:18 | Πανέμορφο,βαθύ,με μεστό στίχο,στοχάζει και ταξιδεύει κι αυτές οι εικόνες από μια πόλη βαμπίρ...Μπράβο σου...
Ελπίζω να χαρούμε κι άλλες τόσο δυνατές δημιουργίες...
::hug.:: ::up.:: ::theos.::
Καλό ξημέρωμα... | | Simos_Vassilis
30-10-2009 @ 14:37 | Σε τούτο το λυκόφως,
δεν καθρεφτίζομαι στα μάτια σου,
ούτε ‘συ με βλέπεις πια.
Γυρεύουμε στις σκιές
τη βούληση που προδόθηκε.
............................................................................. | | dr.rockthan
30-10-2009 @ 14:58 | Λέξεις φωλιάζουν στις άκρες των χειλιών.
Βλέφαρα γέρνουν,
κρύβεται ο λόγος των ματιών.
Περπατάμε ακόμα πλάι,
μέσα στο πλήθος, ολομόναχοι.
Το βλέμμα χαμηλώνει. Απλώνει
καθένας, χωριστά,
το χάρτη της μοναχικότητας.
Ίσως αναζητάς κι εσύ τα υψώματα,
απ’ όπου η ματιά της μνήμης
θα φτάνει αργότερα
σε ό,τι τώρα η ζωή αφαιρεί.
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | oneiropola
30-10-2009 @ 15:36 | Στη λησμονιά της βιαστικής ασφάλτου,
θα βρούμε πάλι την οικεία μοναξιά.
Και στους καιρούς της σκουριάς,
βαρκούλα η νοσταλγία θ’ αποπλέει,
ν’ ανταμώνει στ’ ανοιχτά του χτες
νησίδες ματωμένες.
ΥΠΕΡΟΧΟ ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | monajia
30-10-2009 @ 15:58 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | Αίγλη
31-10-2009 @ 01:52 | Χαίρομαι πολύ που σας άρεσε. Ναι, έτσι βλέπω τους αποχωρισμούς: ως κάτι πολύ φυσικό στη διαδρομή της ζωής μας. Συνηθίζουμε να τους θρηνούμε, αλλά τότε νομίζω ότι κάτι χάνουμε. Αν χαμηλώσουμε τα μάτια, όπως λέει ο ‘χωρολάτρης’ βλέπουμε περισσότερα πράγματα απ’ αυτήν τη συνθήκη – κυρίως επειδή βλέπουμε μέσα μας.
Να έχετε όλοι ένα υπέροχο σαββατοκύριακο | | katiabid...
28-12-2009 @ 21:50 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
