| |
Του Χειμώνα
Ζώ μέσα κι έξω απ΄ το μυαλό
στις άκρες των ματιών σου
πέρα από τον ορίζοντα
κρυφών των στοχασμών σου
Σκέψης σ’αρχή απόκληρος
στη νιότη φευγαλέος
σε μέση ολοφάνερος
και εμμονή στο τέλος
Μη κλάψεις μην απελπιστείς
Σε τέλμα να μη βυθιστείς
Στιγμή στη μιά κι’αν θα χαθείς
σε μύριες άλλες θα βρεθείς
Κι’ αν με στερνή πάγου θωριά
με πείς καταραμένο
να ξέρεις πως Μικρή Θεά
στην αγκαλιά μου παίρνω
Αυτή τη βρίσκω μοναχή
τη νύχτα τη μεγάλη
Γλυκό κοιμάται ύπνο βαθύ
και ξανανθίζει πάλι
Χιονιού τη σκιά μη φοβηθείς
Πάλι μην απολογηθείς
Ξέρω πως σαν θα σηκωθείς
οτι ξανά θα μ’αρνηθείς
Ψυχή που τρέμει και σκιρτά
σ’εσπερινό και σ’όρθρο
μαζί σου πάντοτε κυλά
σ’άλλης πηγής το ρείθρο
Αετού θωριά, κύκνου φτερά
ροδιού στολίδια δροσινά
άστρου παιχνίδια φωτεινά
ονείρου δώρα σου ξανά
Μέρας το φώς όλο σαν πιείς
και με τη νύχτα ξαναρθείς
Μικρή Θεά θα πρωτοδείς
πηλό καινούργιο σαν ντυθείς
(31 Οκτωμβρίου 2009)
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
