| |
Στάζει η ζωή μου στον αδιήθητο χρόνο
από πλαστελίνη καρδιά φτιαγμένη για πόνο
η ανάσα μου ήξερε καμμιά άλλη ίδια
μα και πάλι κοιμήθηκα μες στα σκουπίδια
Με την παλάμη σαν παιδί το τίποτα σαν πιάσω
θα λήξουν οι ελπίδες μου χωρίς να τις δαμάσω
κουλουριαστή καθούμενη στου σύμπαντος το νήμα
η ύπαρξή μου απέναντι στο αθέλητο της μνήμα
Και όλα αυτά για σένα που έκλεισες τα μάτια
σε όλες τις μνήμες του καιρού που θύμιζες εσύ
κι έτσι τι κρίμα γίνανε άδυτα μονοπάτια
οι θησαυροί του έρωτα που κρύψαμε μαζί
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
