| |
| | 09.26'37' 3/11/2009 κι οι ρώγες που θηλάσαμε |  | | |
09.26΄37΄΄ 3/11/2009
Τ’ αλλοτινά γρανίτινα, τείχη του χωροχρόνου,
που κράταγαν ζηλότυπα τ’ αρχαίο μυστικό τους,
σε μια ροή Γαλαξιών, Κοσμήτορες του Θρόνου
Δημιουργίας ράγισαν, απ’ τον ασφυκτικό τους,
αιώνιο εναγκαλισμό και στις ρωγμές που γίναν,
ρίχτηκα μ’ άγρια οργή και τον πικρό θυμό μου,
σ’ ένα σκυφτό αφανισμό για όσα απομείναν,
σπαράγματα δίχως αυγή στον άδειο μου βωμό μου
κι οι ρώγες που θηλάσαμε της ύπαρξης το γάλα,
μαστοί που τώρα κρέμονται απ’ αστρικά τσιγκέλια,
θα μας δικάζουν κάποτε για τούτα και για τ’ άλλα ,
που την ουρά μας βάλαμε σαν σκύλοι μες τα σκέλια
κι ανάθεμα παντοτινό το μυστικό θα μείνει,
δίχως ποτέ να ειπωθεί και δίχως να το δούμε,
σαν έναν γρίφο σκοτεινό ,κανείς που δεν θα λύνει
κι έτσι και πάλι θα χαθεί, όταν θα ξεχαστούμε…..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 10
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
ατάλαντη
03-11-2009 @ 13:41 | κι ανάθεμα παντοτινό το μυστικό θα μείνει,
δίχως ποτέ να ειπωθεί και δίχως να το δούμε,
σαν έναν γρίφο σκοτεινό ,κανείς που δεν θα λύνει
κι έτσι και πάλι θα χαθεί, όταν θα ξεχαστούμε…..
καταπληκτικό ::up.:: | | ΕΛΠΗΝΟΡΑΣ
03-11-2009 @ 13:43 | κι οι ρώγες που θηλάσαμε της ύπαρξης το γάλα,
μαστοί που τώρα κρέμονται απ’ αστρικά τσιγκέλια,
θα μας δικάζουν κάποτε για τούτα και για τ’ άλλα ,
που την ουρά μας βάλαμε σαν σκύλοι μες τα σκέλια
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | monajia
03-11-2009 @ 13:46 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: τέλειο................... | | Άρης Αστεριάδης
03-11-2009 @ 13:57 | Εξαιρετικό...μια μικρή αναφορά στο μύθο του κρίνου του και των αστέρων. Το γάλα υποτίθεται γεννήθηκε όταν ξεφύγανε στάλες από τα στήθη της Ήρας όταν θήλαζε. Όσες πέσαν στον ουρανό γίναν αστέρια και όσες στη γή γίνανε κρίνοι...
"κι οι ρώγες που θηλάσαμε της ύπαρξης το γάλα,
μαστοί που τώρα κρέμονται απ’ αστρικά τσιγκέλια,"... | | Simos_Vassilis
03-11-2009 @ 14:01 | ............................... ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: ................................ | | montekristo
03-11-2009 @ 14:03 | κυλάει με πολύ καλό και προσεγμένο ρυθμό και αποκαλύπτεται όμορφα
το μόνο που δεν μου αρέσει είναι το τέλος της δεύτερης και της τρίτης στροφής που παράγει κάποια ηχητική δυσαρμονία σε σχέση με το υπόλοιπο
στον άδειο μου βωμό μου, δυο φορές στην σειρά το μου συν το -μο του βωμού ακούγεται άσχημα νομίζω, ίσως στον αδειανό βωμό μου?
το ίδιο περίπου για το σαν σκύλοι μες στα σκέλια, και ηχητικά δεν μου στέκεται καλά αλλά θολώνει και την έννοια, μες στης φυγής τα σκέλια μήπως? | | ΜΝΗΜΩΝ
03-11-2009 @ 23:01 | Αγαπητέ montekristo ευχαριστώ για τις εύστοχες παρατηρήσεις σου αλλά είναι θέμα τονισμού μιας κατάστασης κάτω από πίεση και ένταση.... Αυτό το αναπαράγει η επανάληψη........ Η χρήση δε της λαϊκής ρήσης "σαν τον σκύλο με την ουρά στα σκέλια" παρά την ελλειπή ποιητική της από φιλολογικής απόψεως αίσθησης, διατηρεί την εντύπωση της εικόνας που μπολιάζει το ποιητικό συναίσθημα με μία έκφραση στέρεη στον χρόνο αντιρροπιστική της υπερβολικής όποιας φιλολογικής αντίστοιχης.... | | montekristo
03-11-2009 @ 23:41 | Σεβαστό ::smile.::
Καλημέρα
Κι όλο νά λές, νά λές, στά βάθη τής νυκτός
γιά ένα – μέ γυάλινα πανιά – πλοίο πού πάει
Όλο βαθιά, όλο βαθιά, όσο πού πέφτει εκτός:
έξω απ' τόν κύκλο των νερών – στά χάη | | TAS
04-11-2009 @ 01:05 | ρέει . . | | ΒΥΡΩΝ
12-04-2015 @ 07:03 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
