| |
H χρονιά που φεύγει σκεπάστηκε, με τη σκέψη σου πριν μου την πεις
με το βάρος όσων μετάλαβες, μιας αγάπης λευκό να ντυθείς
μη μιλάς και γνωρίζω τι πέρασες, κοίτα πέρα καπνούς μιας φωτιάς
ρίξε ξύλα στο τζάκι και κέρασε, είμαι κάτι από αυτό που ξεχνάς.
Είμαι θύμηση κι είμαι χαμόγελο, είμαι γέλιο παρηγοριάς
είμαι άστρο που ξέρει το δρόμο σου κι η φωνή που σε φτάνει ξανά
μα δεν ξέρεις τι φέρνει το αύριο, σ’ ένα τίποτα πόνου κενό
το γεμίζω και ας μοιάζει μακάβριο, φέρνω σύμβολο ονείρου εδώ.
Τον παλιό εαυτό, την παλιά εποχή, το σκοτάδι που ακόμα δεν γέρασε
να γεννιέσαι σα φως και σα νέα εκδοχή να αγγίζεις ό,τι προσπέρασε
φέρνει τέλος μα φέρνει κι αρχή, μια καμπύλη σε γράμμα που έγραψες
είναι ώρα να δω ό,τι έφταιξε και τους κόμπους να λύσει η ζωή
μοιάζει η γη μ’ ένα φρούτο που ωρίμασε, μια θεά την κρατά και δοκίμασε
λίγοι σπόροι της πέσαν’ κι εκεί είναι η αιτία και είναι η αφορμή.
Toυ πεσμένου αγγέλου η ματιά που σηκώθηκε στον ορίζοντα σμίγει τη γη
ανοίγει στ’ όνειρο η σχισμή με το λόγο που θέλησε δυο αστέρια να 'ναι μαζί.
Μη ζητάς να τελειώσει εδώ τ’ όνειρο, αν γεννάς τη παλιά μου φυλή
μυστικό αν κρατάς και προσάναμμα αν με καις με αγγέλου φιλί.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
