heardline
07-11-2009 @ 03:14 | Μονάχη είσαι, αναπολείς μια φλόγα να σε πάρει
ανάμεσα στα πόδια σου ωκεανοί αναβλύζουν
το χέρι κάτι αναζητάει και το κορμί σου κλαίει
κύματα πάνε κι έρχονται μες το κυματοθραύστη
κι ο πόθος τώρα σπαρταρά σ΄ανάβει και σε καίει
.............................................. ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |
sofianaxos
07-11-2009 @ 03:31 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | |
monajia
07-11-2009 @ 03:34 | ::yes.:: ::yes.:: ::yes.:: | |
χρηστος καραμανος
07-11-2009 @ 03:39 | το σώμα σου αγκάλιαζες για να μη νιώθει μόνο.
Η ΟΥΣΙΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΣΥΝΟΥΣΙΑ,ΟΠΟΙΟΣ ΤΟΝ ΠΑΙΖΕΙ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΚΟΣΜΟ!!! ::up.:: ::up.:: ::up.:: | |
ppoppo
07-11-2009 @ 03:45 | λυπάμαι Καραμάνε, δεν έχουμε όλοι τη χαρά να έχουμε τα δικά σου τυχερά που έχεις εσύ, όπου βρεθείς και όπου λάχεις...αλήθεια, ποιό είναι το μυστικό σου, μήπως
τα γοητρόνια φταίνε που λέιε και ο Λαζόπουλος
????χαχα χα ::up.:: | |
oneiropola
07-11-2009 @ 03:52 | ::up.:: ::yes.:: ::up.:: | |
sofiagera
07-11-2009 @ 04:03 | Τώρα κι οι Δαίμονες γυρνούν πίσω και οι Θεοί σου
μονάχη πάλι απέμεινες μισή και τελειωμένη
κορμί νωπό στην ερημιά, στη μοναξιά, στο φόβο
το βλέμμα στην ανατολή η προσμονή στα άκρα
το σώμα σου αγκάλιαζες για να μη νιώθει μόνο ::yes.:: ::angel.:: ::yes.:: H ΠΟΙΗΣΗ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΚΑΙ ΣΤΑ ΤΑΜΠΟΥ....... | |
iokasth
07-11-2009 @ 05:46 | Διαβάζοντας τον τίτλο, άλλο περίμενα...
Συνεχίζοντας εμεινα αφωνη στην ομορφια των στίχων σου.!!!
Θα συμφωνήσω με sofiagera.
Ναι. Η ποίηση ταιριαζει και στα ταμπού.( Δικά της /του, λόγια.)
Μπραβο. τέλειο!
ΝεφΕλλη | |
iokasth
07-11-2009 @ 06:31 | Ξεπέρασες αναιμακτα τους σκοπέλους....δύσκολο..
εγραψες αυτό που ήθελες παρέα με την ποίηση..!!
και πάλι μπραβο!
Ν. | |
MARGARITA
07-11-2009 @ 07:00 | άψογο! | |
Nikos Krideras
07-11-2009 @ 08:21 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | |
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΘΗΛΗΣ
07-11-2009 @ 08:34 | Φοβερό μήνυμα στέλνουν οι στίχοι σου ειδικά :
Τώρα οι Δαίμονες γυρνούν πίσω και οι Θεοί σου
μονάχη πάλι απέμεινες μισή και τελειωμένη
κορμί νωπό στην ερημιά, στη μοναξιά, στο φόβο
το βλέμμα στην ανατολή η προσμονή στα άκρα
το σώμα σου αγκάλιαζες για να μη νιώθει μόνο.
Έχεις έναν πρωτότυπο και καταπληκτικό τρόπο να εκφράζεσαι!!!!! ::up.:: ::yes.:: ::theos.:: | |
**Ηώς**
07-11-2009 @ 09:00 | Τώρα οι Δαίμονες γυρνούν πίσω και οι Θεοί σου
μονάχη πάλι απέμεινες μισή και τελειωμένη
κορμί νωπό στην ερημιά, στη μοναξιά, στο φόβο
το βλέμμα στην ανατολή η προσμονή στα άκρα
το σώμα σου αγκάλιαζες για να μη νιώθει μόνο.
Εξαιρετικοί οι στίχοι σου.....καλησπέρα! ::yes.:: ::theos.:: | |
efrosiba
07-11-2009 @ 09:17 | Υπέροχη περιγραφή με εξαιρετικά ,τολμώ να πω, λυρικό τρόπο και με εξαίσια κορύφωση τον ωραιότατο επίλογο...Μπράβο σου...
::4076.:: | |
DEPRINA
07-11-2009 @ 10:18 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | |
swordfish
07-11-2009 @ 10:34 | Καλό!!!! ::yes.:: | |
φραγκοσυριανος
07-11-2009 @ 11:08 | Το τρέμουλο στα χείλη σου άνεμος που καλπάζει
τα βογκητά σου ξύπνησαν τις φυλλωσιές στα δέντρα
σα το κερί τρεμόπαιξε και έλιωσε η φωνή σου
οι Δαίμονες σ’ αρπάξανε τα σκέλια σου δαγκώσαν
και στους Θεούς ορκίστηκαν να πνίξουν την αυγή σου
::up.:: ::up.:: ::up.:: | |
Helene52
08-11-2009 @ 05:56 | Αψογο !!!!!
::up.:: ::up.:: ::up.:: | |
iliaspapadimitrioy
09-11-2009 @ 16:11 | Η ενταση,το παθος,η δυναμη της στιγμης...Σαν ενας ρεαλιστικος πινακας του Picasso μεσα απο μοναδικες και αληθινες κουβεντες...και το φιναλε;..η υπογραφη του δημιουργου: μια μοναχικη μελαγχολια.Ειλικρινα πολυ δυνατο,ΜΠΡΑΒΟ!!! | |
anagou
10-11-2009 @ 05:49 | πολύ καλό!!!!!! ::up.:: ::up.:: ::up.:: | |
Αγνή
10-11-2009 @ 22:45 | οι Δαίμονες σ’ αρπάξανε τα σκέλια σου δαγκώσαν
....
| |
Χρησμός
11-11-2009 @ 08:20 | Απίστευτα ευρηματική η επιλογή σου να ομοιοκαταληκτούν ΜΟΝΟ ο 3ος και ο 5ος στίχος, δηλ., ο κεντρικός στίχος της έντασης με το στίχο της κορύφωσης και της αυλαίας!!!
Ο δε συνδυασμός τους με την ελευθερία (στη ρίμα) των 1ου, 2ου και 4ου, κάνει την ποίησή σου να βαφτίζεται στο κρασί των ρουμπαγιάτ(=ρουμπίνια;;;) του Ομάρ Καγιάμ!!!
Και το περιεχόμενο;;; Ένα ρουμπίνι ερωτικής λογοτεχνίας!!!
(ένα μπράβο είναι λίγο, τόσο λίγο...)
| |
kantadoros
13-11-2009 @ 03:37 | Απίστευτο!Διαβάζεται ως το τέλος χωρίς ανάσα.
Ποιός τολμά ν'ανοίξει παραπάνω από μιά μικρούλα χαραμάδα;
Ποιά είσαι που ανοίγεις διάπλατα να γκρεμιστεί η δική μας γύμνια του νου;
Απ'τη μικρή μου ζωή φυσάει ένας παγωμένος αέρας...
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |
ppoppo
13-11-2009 @ 03:44 | ...ποια είμαι εγώ...
είμαι αυτή που νιώθει
κι αισθάνεται
όλους τους παγωμένους αέρηδες
είμαι ο ίδιος ο παγωμένος αέρας
δε θυμάμαι καν πότε ήμουν λίβας
κι αν ήμουν ποτέ, δε ξέρω...
ένα ξέρω,
πάντα είχα μέσα μου
έναν άνεμο
να με αποπαίρνει...
.....με αγάπη | |
anuya
21-11-2009 @ 02:09 | το σώμα σου αγκάλιαζες για να μη νιώθει μόνο
αμ δέν λύνεται έτσι εύκολα το πρόβλημα | |
alnikou
03-01-2010 @ 09:33 | ::angel.:: ::theos.:: ::angel.:: | |
 |
