| |
Δεν ξέρω (πεζό)
Πολλές φορές. Με πιάνει κάτι. Θέλω να τα σπάσω όλα. Υπάρχουν πράγματα. Που μου τη δίνουν. Κάτι δεν πάει. Καλά τελικά. Βλέπω. Την ομορφιά του κόσμου. Ναι. Σ’ έναν κόσμο. Που ο ένας. Κοιτάει να βγάλει. Το μάτι του άλλου. Που ισχύει. Η φράση. ‘‘Ο θάνατός σου. Η ζωή μου.’’ Σ’ αυτόν τον κόσμο. Που ζούμε. Όλοι μπορούμε. Ν’ ανακαλύψουμε. Κάτι όμορφο. Άλλοτε μικρό. Κι άλλοτε μεγάλο. Μια μέρα. Κοίταξα κι εγώ. Το πόσο όμορφος. Είναι ο κόσμος μας. Σ’ ένα αεροδρόμιο. Είναι εκπληκτικό. Το πώς οι άνθρωποι. Αποδεικνύουν την αγάπη τους. Στην αίθουσα αναχωρήσεων. Γονείς αποχαιρετούν. Τα παιδιά τους. Γιαγιάδες αγκαλιάζουν τα εγγόνια τους. Πιο κάτω. Στις αφίξεις. Δυο φίλοι. Ξανανταμώνουν. Ένα ζευγάρι. Σφιχταγκαλιάζεται. Ο έρωτας. Που αγγίζει. Τα μαλλιά των κοριτσιών. Που τους υπόσχεται. Λαγούς με πετραχήλια. Αυτός ο κομπογιαννίτης. Είναι. Που κάνει τ’ αγόρια. Να κοκκινίζουν. Να νοιώθουν ανασφάλεια. Μέσα στη θάλασσα. Δυο μεθυσμένοι. Εραστές. Χορεύουν. Ο Ρωμαίος έκλεψε. Την Ιουλιέτα. Και το φεγγάρι. Κλαίει. Στην αγκαλιά. Του ήλιου. Υπάρχουν μέρες. Που χάνομαι. Στα δυο σου. Μαύρα μάτια. Μια αγκαλιά. Ένα φιλί. Είναι αρκετά. Για να πεις. Ότι θες να ζεις. Αυτό το όνειρο. Για πάντα. Οι πεταλούδες. Ελεύθερες πετούν. Στο χιονισμένο τοπίο. Τ’ Αυγούστου. Σκιές τριγυρνούν. Στα δάση. Παρακολουθούν. Τις νεράιδες. Που λούζονται. Στα γάργαρα νερά. Του ποταμού. Μουσική. Ο ήχος του νερού. Γι’ αυτές. Σαν το γέλιο σου. Οι Κένταυροι. Παίζουν κυνηγητό. Τα λουλούδια ευωδιάζουν. Ερωτήματα γεννιούνται. Πολλές φορές. Την απάντηση. Δεν έχω. Όταν τ’ αστέρια. Μεταναστεύουν. Στον Βορρά. Τότε τα ταξίδια μου. Γίνονται μικρά. Ασήμαντα. Σιωπή. Ησυχία. Γιατί? Δεν ξέρω.
4/11/09 18:12 (Μόναχο, Σπίτι)
Τα ‘χω κάνει όλα τόσο χάλια, που δεν ξέρω πώς να τα ξεμπλέξω.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
