| |
| | Ενας χρόνος χωρις τον Σπήλιο |  | | | ένα μικρό μνημόσυνο στον αγαπημένο φίλο που χάσαμε πολύ νωρίς...... | | |
Νοέμβριος!!!! Πέρασε ένας χρόνος από την ημέρα που έφυγε για την γειτονιά των αγγέλων ο Σπήλιος Παπαγιαννόπουλος.( spil) Ποιητής, λογοτέχνης, και πάνω από όλα ένας ξεχωριστός άνθρωπος.
Είχα την χαρά και την καλή τύχη να τον γνωρίσω πριν δέκα χρόνια στον Αττικό Πνευματικό Όμιλο Γλυφάδας που ήταν μέλος. ‘Οπως όλοι οι στιχοφίλοι μέσα εδώ , έτσι κι εγώ, αγάπησα την ποίηση του, τον ξεχωριστό λόγο του, την υπέροχη γραφή του, την ήρεμη και ευγενική συμπεριφορά του.
Είχε την στόφα του ανθρώπου που ξεχώριζε με την σιωπή του. Δεν σε έβρισκε, τον έβρισκες, τον ανακάλυπτες μέσα από τα ποιήματά του. Διαβάζοντας τον, έψαχνες να βρεις τον δημιουργό, αυτόν που είχε μιλήσει στην ψυχή σου με την πένα του, με τους σμιλεμένους και ευρηματικούς στίχους του με τον λυρισμό και την ειλικρίνεια των αισθημάτων του.
Ο Σαράντος Καργάκος αναφερόμενος στην ποίηση του Σπήλιου Παπαγιαννόπουλου γράφει
…τα ποιήματα του στάζουν θαλασσινό και καραβίσιο καημό…
…ο στίχος του παίρνει μορφή θαλασσοχαλασιάς…
…εντάσσει σε παλιούς ασκούς νέον οίνον δηλαδή νέες ευαισθησίες και νέες ορολογίες…
Αγαπημένε φίλε Σπήλιο έφυγες πολύ νωρίς, μας λείπεις, όμως… σ ευχαριστούμε γιατί άφησες πίσω σ’ εμάς ανεκτίμητο θησαυρό, τα ποιήματά σου!!!
Ζεις στις καρδιές μας και θα σε θυμόμαστε πάντα….
Δυο ποιήματα του Σπ. Παπαγιαννόπουλου
ΣΕ ΜΑΣ
Την πέτρα κουβαλώντας του καμάτου
Δεσμώτες του τροχού και του κενού
Βλογάτε τις βουλές του αντάρτη νου
Στο έλεος της φλόγας και του αιμάτου
Του αρχέγονου ψαριού, τα κυήματά του,
Απόγονοι και γόνοι ερημιάς
Σκιά ιδεατή ανασεμιάς.
Η κόλαση κι η Εδέμ είναι εδώ κάτου. (από το βιβλίο του «τίποτα άλλο)
ΩΡΕΣ ΜΟΥ ...
Ώρες μου ατέλειωτες , κενές , συντρόφισσές μου ,
το χρόνο φθείρουμε στην ίδια τη γωνιά ,
στην ίδια τρύπα , πού συχνάζει η λησμονιά
κι οι θυγατέρες της ερ'μιάς , οι ρήγισσές μου .
Πίνουμε αμίλητοι τού χρόνου το κρασί
και λέμε λόγια , πού αγαπάν να λεν τα μάτια .
Της νύχτας λόγια .. Της αυγής τα σκαλοπάτια
σε πόρτα βγάζουν σφαλιστή απ τη θύμηση .
Χρόνο , το χρόνο κι ο καιρός μας τελειώνει .
Μια νυκτωδία μας ξαποστέλνει στο γκρενά .
Ετούτη η τρώγλη είναι η ντροπή τού πουθενά
κι όσο ανταμώνουμε αισθανόμαστε πιό μόνοι .
Μια πέρλα η θλίψη , σ άλλου κόσμου το υφαντό ,
πού μες στη μέθη μας ριχτό έχουμε φορέσει .
Αυτό το στέκι δεν μας πάει , δεν μας αρέσει ,
μας κρύβει κάποιο ηλιοβασίλεμα μουντό .
Καλοκυράδες , άγιες ώρες μου στερνές ,
συντρόφισσές μου στη σιωπή καί στο μεθύσι ,
ταγκό χορεύει το μηδέν με το αχανές
καί μεις ξωκείλαμε στης ύπαρξης τη φύση
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 10
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | ΤΟ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟ ΟΠΛΟ ΣΤΗ ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ!!! | | | |
|
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
