| |
Σήμερα θυμήθηκα ένα κομάτι της ζωής μου που εξακολουθώ να αργοσέρνω μαζί μου σχεδόν σαράντα χρόνια,όπως σέρνει η χελώνα το καβούκι της.
Ήμουν παλικαράκι τότε,όταν μετά απο την αποφυλάκιση μου επι ένα μήνα στην απομόνωση,(λόγω μιας γελοιογραφίας που έκανα με την μούρη του δικτάτορα και που είχανε σπεύσει κάποιοι καλοθελητές να την πασάρουν στον Διοικητή μου), ανακάλυψα μικρά σπυράκια στο δέρμα μου,που όλο πλήθαιναν.Πηγα σε δερματολόγο και πληροφορήθηκα απο το τεθλιμμένο ύφος του,πως ήμουνα πολύ ξεχωριστός.Είχα ΨΩΡΙΑΣΗ(μη την μπερδέψετε με την ψώρα που θεραπεύεται).Μου έδωσε λοιπόν μπόλικες αλοιφές(ακόμα και για το χνουδωτό της κεφαλής)και ξεκίνησα την θεραπευτική αγωγή.Η ψωρίαση είναι ψυχοσωματική νόσος και ΑΝΙΑΤΗ.Βρε και που δεν πήγα,μεχρι και στα ψωρονέρια στη μικρή λίμνη δίπλα απο τη γέφυρα της Αλαμάνας,παρέα με νεροφίδες έκανα μπάνιο, ακόμα και σε λασπόλουτρα και να στεγνώνω στον ήλιο σαν εσταυρωμένος με σμήνη σφήκες να με γυροφέρνουν...
Στην Αιδηψό όμως έφαγα το πρώτο μεγάλο χαστούκι απανθρωπιάς,όταν μπηκα στην πισίνα όπου επέπλεαν όλα τα πουρώ που πήγαιναν για συντήρηση και για τα αρθριτικά τους.
Εβαλαν τις φωνές,,μέχρι που προσέτρεξε ο γιατρός των πηγών να τους διαβεβαιώσει ότι δεν είχα καμιά κολλητική αρρώστια .Εις μάτην γέροι και γριές με κρεμασμένα τα μαστάρια τους μέχρι τον αφαλό ωρυόντουσαν έν χορώ..ΣΤΑΥΡΩΣΟΝ,ΑΥΤΟΝ !
τουτέστιν "βγάλε τον έξω γιατρέ τον φολιδόμορφο".Εκείνες τις στιγμές μίσησα τόσο τον εαυτό μου,όσο και την γερουσία. Όμως με αξιοπρέπεια και ρίχνοντας τους ένα βλέμμα γεμάτο φαρμάκι βγήκα απ την πισίνα και πήγα σε ατομική μπανιέρα για τη συνέχεια.
Κατόπιν επισκέφτηκα του Συγγρού.Με είχανε μπροστά τους δυο γιατροί και με γυροφέρνανε σαν την μαϊμού γύρω γύρω τσίτσιδο για να με δούνε καλύτερα.Και ξαφνικά τραβάνε το παραβάν και....ενα ολόκληρο ακροατήριο φοιτητών στο αμφιθέατρο με θωρούσε ενώ οι γιατροί επεξηγούσαν την κατάσταση μου δείχνοντας με μια βέργα μία μία τις φολίδες μου.
Ημουνα φούλ γεμάτος φολίδες,έτοιμος για νούμερο με φακίρη δηλαδής.
Ευτυχώς η θεία πρόνοια μ έχει προικίσει με περισσό χιούμορ.Γύρισα λοιπόν και τους κοίταξα γελώντας ,αρχίζοντας να παίρνω πόζες για να με βλέπουνε καλύτερα.,Ούτε τα ματζαφλερια μου δεν έκρυψα κάν ,γελούσα αλλά μέσα μου έκλαιγα γοερά.
Έκτοτε στις αυτογελοιογραφήσεις μου συμπεριλαμβάνω και την ¨¨κολητή¨¨ μου ψωρίαση που εξακολουθώ να έχω σαν μόνιμη συνοδό μου και όταν με κοιτάζουν περίεργα σαν εξωγήινο λέω μέσα μου "Μάριε είσαι διαφορετικός με ευαισθησίες μέσα σου και σίγουρα δεν ανήκεις στο ανθρώπινο είδος,..αγνόησε τους"
Αυτό κάνω έκτοτε και χαμογελώ ,δημιουργώ ,ερωτεύομαι ,και ΥΠΑΡΧΩ έστω ανάμεσα σε όντα χωρίς συναισθήματα και ευαισθησίες.
Αβάντι μανέστρο,να ζήσουν οι εξωγήινοι με τις φολίδες στο σώμα αλλά με καθάρια την ψυχή
Μαράκος
δάσκαλος-μαθητής
ψωριακός
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
