| |
Ροβολάει η σκέψη μου η τσιγγάνα
κτυπάει όλες τις πόρτες του μυαλού.
Βαθιά η ψυχή μου στοχάζεται για όλα..
Για στιγμές ,φωτιές και ανήμερα του χρόνου
πρωτοβρόχια..
Πως να ξυπνήσω το πρωί....
Πως να χαράξω τη ζωή
αφού δεμένη μου δωσαν την μοίρα την παράλογη.....
Δεν γίνεται,δεν παίρνω προίκα μοιρα δωσμένη.......
Παίρνω στα χέρια την ψυχή κι ότι κορμί,
κι οτι καρδιά μου αναλογεί.
Ξανοίγομαι κι αφήνομαι στον ανεμο μισοπέλαγα.
Αλμύρα, φως,η προσμόνη ,το απατητό ,της μοναξιας ο ήχος.
Ώρες τραβώ κουπί κι άλλες τόσες ,
αυτάρεσκα το ρέμα να με παίρνει....
άλλοτε φως ...
στα ύστερα του νου ή του φόβου μου το μισοσκόταδο..
Αυτή η αιώνια ροή της Ιστορίας
Πως και γιατί!?
Ένας καθρέφτης που θες να σπάσεις..
Δεν γίνεται..
Γιατί ο καθέφτης που θες να σπάσεις είναι λιμνόυλα
που μέσα καθρεφτίζεται ,σαν κόρη που αγάπησε νωρίς.
η πνοή του κόσμου
η πνοή του χρόνου
του χρόνου του αδίστακτου.
Την ξόρκισα την μόιρα μου
ταξίδεψα στο απιαστο το ονειρο του νου μου
Σαν μια πνόη ξημερωσε με φως
σαν μια πνοη θα σβησει το λυχνάρι
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
