| |
Θάναι ίσως το περπάτημα που τη δουλειά δεν τη φελά
Της σκέψης μου κι ώρες πολλές μάταια στριφογυρίζει
Λέω να καθήσω λίγο εδώ μήπως και θάναι πιο καλά
Μήπως φωτίσει με το φώς που όλο τον κόσμο εδώ φωτίζει
Μα νά! Μόλις στο πρόσωπο την κοίταξα,
Στο μαλακό της μόλις ξάπλωσα ακρογιάλι
Εγέλασε και μούπε καλωσόρισες
Στο φτωχικό μου η θάλασσα μου η μεγάλη
Κι όπως κυρία που ευγενικά τον ξένο της
Φροντίζει να φιλέψει άμεσως κάτι
Μου πρόσφερε τα ολόασπρα κυματάκια της
Μου πρόσφερε το δροσερό της μπάτη
Κι είναι χρυσό το πρωινό κι είναι δυό σύννεφα
Οπου αρμενίζουν αψηλά στη γαλανή γαλήνη
Κι είναι και τούτο τ’αλαφρό μεθύσι που με τύλιξε
Απ’το αίμα που στις φλέβες μου γλυκό κρασί έχει γίνει
Αλήθεια ,τη σπουδαία δουλειά πούκαμνε η σκέψη απ’το πρωί
Με τούτο εδώ το ξάπλωμα με μιάς πως την εχάλασα
Θύμωσε η σκέψη κι έσυρε σε μιά γωνιά να κοιμηθεί
Καλύτερα ,ετσι μείναμε μονάχοι εγώ κι θάλασσα
Οι δυό μας έτσι μείναμε μονάχοι,εγω κι η θάλασσα
Με τον τρνό τον ήλιο της με το χρυσό της ουρανό
Κι αν τη δουλειά της σκέψης μου της σοβαρής τη χάλασα
Καλύτερα,ετσι θα χαρώ το φωτεινό αυτό πρωινό
Με την μεγάλη θάλασσα και με τον ήλιο τον τρανό
Που εδώ τα βρήκα ξαφνικά,χωρίς να τα ζητήσω
Και μια μονάχα η έγνοια μου λίγο να τραγουδήσω
Για κάτι πούναι μέσα μου μελαχρινό............
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
