| |
| | Το διλημμα και η συμβουλη του ονειρου |  | | | Οι σκεψεις,το διλημμα και η συμβουλη του ονειρου μιας νεραιδας ... | | |
"Ενα βραδυ,μια νεαρη νεραιδα,ξαπλωνε στο λουλουδενιο της κρεβατι,
που το ενιωθε για πρωτη φορα παγωμενο κι εκλαιγε...
εκλαιγε σιωπηλα και τα δακρυα,ποτιζαν το φτιαγμενο με φτερα
απο μεταξι μαξιλαρι...
εκλαιγε κι αναρωτιoταν,ζητουσε μια συμβουλη,ωστε
να βγει απο το διλημμα της καρδιας της...
κι ενω σπαραζε και καταριοταν την μοιρα της,τα ματια εκλεισαν,
οι σκεψεις χαθηκαν,ηρθε ο υπνος ο βαθυς και ο Μορφεας
την πηρε στην αγκαλια του και την ταξιδεψε στο ονειρο
και στο υποσεινηδητο της καρδιας και του μυαλου της..."
***********************************************
-Ν'ανεβω μαζι του στα συννεφα με φτερα απο μπαταρια και παθος?
'Η να παω στην γιορτη που τοσο καιρο ετοιμαζα με ονειρα και αγαπη?
Κι οταν τελειωσει η μπαταρια και πεσουμε στο εδαφος
και τσακιστουμε?
Ποιος απ'τους δυο μας θα πεσει πανω στον αλλο και θα σωθει?
Ποιος θα πονεσει και ποιος θα γελασει?
Ποιος θα μεινει μονος και ποιος θα φυγει με αλλη αγκαλια?
Αν ειναι να γινει αυτο,γιατι να χασω την γιορτη?
Γιατι να χασω τα ονειρα και την αγαπη?
Γιατι να χρειαστει να ψαξω για ξυλα,φωτια και προσαναμμα
αφου τα εχω ηδη και δεν χρειαζεται να δουλεψω πολυ σκληρα
πια γι'αυτα?
Δεν χρειαζεται ν'αναψω παλι την φωτια,αφου καιει κι ας σιγοκαιει,
μου μενει μονο να ριχνω ποτε ποτε ενα μικρο κουτσουρο
για να την εχω παντα αναμμενη,για να ζεσταινει τη φωλια μας...
Αν το κανω αυτο ομως,θα χασω το παθος και τον ερωτα
που μου ζητα να ζησω στην αγκαλια του...
Αν τον αρνηθω αυτη τη φορα,θα τον χασω για παντα...
Μα και τον ερωτα και τα ονειρα?
Αν τον αρνηθω αυτη τη φορα,κι αυτον θα τον χασω για παντα...
Ποιον ν'ακολουθησω θεε μου?
Ποια αποφαση θα ειναι η σωστη?
Ποια θα ειναι αυτη που δεν θα με κανει να μετανιωσω
που την επελεξα?
Η ζωη ειναι μπροστα μου,αλλα ειναι μικρη...
Εχω χρονο για λαθη?
κι αν εχω χρονο για λαθη,
Εχω χρονο για να τα διορθωσω?
Θα βρω αποκουμπι να κρατηθω τοτε?
Και τη φοβαμαι την μοναξια...
σε κλεινει σε μια σπηλια φωτεινη και υγρη,ν'ακους τις ερυνειες
και την φωνη της ενοχης να σ'εκδικουνται για παντα...
Δωσμου θεε μου μια βουληση δικη σου,
λιγη φωτιση να κανω το σωστο,
να μην πληγωθω και να μην πληγωσω
να μην κλαιω αλλα να γελω και να γελα μαζι μου
κι αυτος που αξιζει περισσοτερο την αγαπη μου την παντοτινη...
Κι εσυ φυλακα Αγγελε μου,Οδηγε μου,
δωσμου το χερι σου να κρατηθω οταν αποφασισω
και να μην χαθω...
Σκεπασε με με τα πλατυα φτερα σου,
οταν πεσω σε παγωμενα νερα και καυτα ηφαιστεια
και παρε με στην αγκαλια σου να σωθω...
Μεινε διπλα μου οπως παντα και συγχωρα με αν σε πληγωσω...
αλλα ψαχνω ενα δρομο να βγω απο το διλημμα που με αναταραζει...
Οδηγησε με στο σωστο για ολους,Αγγελε μου,Οδηγε μου...
****************************************************
"...και ξαφνικα...ενα δυνατο φως ανοιξε την αυλαια...
Και ειδε εικονες απο το παθος και τον ερωτα
που δεν εζησε,δεν γνωρισε και ισως καποτε ν'αγαπουσε...
Εικονες που την πονουσαν κι εκαναν την ψυχη της να κλαιει και να πονα...
ηταν τοτε που τελειωσε η μπαταρια και εσβησε το παθος και ο ερωτας...
...Τον ειδε να φευγει μακρια της...
Να κραταει αλλη νεραιδα απο το χερι,να ποθει αλλα χειλη να φιλησει...
Να βλεπει αλλα ματια στον οριζοντα,κι αλλο κορμι να κανει δικο του...
Του φωναξε να γυρισει να την κοιταξει...
να την λυπηθει...να την συγχωρησει...
να χαιδεψει τα λαμπερα καστανα μαλλια της...
να φιλησει τα διψασμενα καυτα κοκκινα χειλη της...
να σκουπισει τα υγρα μεγαλα της ματια...
Μα εκεινος...δεν την ακουσε...
δεν γυρισε να την κοιταξει...
δεν την λυπηθηκε...δεν την συγχωρεσε...
εφευγε...και μονο ελεγε...
--Εσυ φταις!!!Μονο εσυ και τα ψεματα σου!!!
Κι εμεινε η νεραιδα μονη,στη μεση μιας αδιας απο νερο ζωης λιμνης...
να κλαιει και να ζηταει το παθος και τον ερωτα που εφευγε
ενω η μορφη του χανοταν στην ομιχλη...
και την ξεχασε...
Και μετα...σκοταδι...
Ξαφνικα...ενα φως αλλιωτικο,πιο δυνατο,πιο φωτεινο,
ανοιξε παλι την αυλαια...
Και η νεραιδα,ειδε εικονες απο τα ονειρα και την αγαπη...
εικονες που την εκαναν να κλαιει και να πονα,
οταν προδωσε την αληθινη αγαπη,τις θυσιες και τα ονειρα
που εκανε αυτος για εκεινην...
Τον ειδε να φευγει μακρια της...να κραταει αλλη νεραιδα απο το χερι,
να δινει τη γλυκα των φιλιων του σε αλλα χειλη...
αλλα να βλεπει στον οριζοντα τα δικα της ματια,που δεν ξεχασε ποτε...
Του φωναξε να γυρισει να την κοιταξει...
Να την λυπηθει,να την συγχωρησει...
Να χαιδεψει τα θαμπα και αχτενιστα εδω μαλλια της...
Να φιλησει τα διψασμενα,αλλα χλωμα και σκασμενα εδω χειλη της...
Να σκουπισει τα υγρα αλλα κλειστα απο το κλαμα εδω ματια της...
Κι εκεινος...την ακουσε...
γυρισε και την κοιταξε...
την λυπηθηκε...την συγχωρεσε...
εφευγε...και μονο ελεγε...
-Ισως να φταιω κι εγω...Οχι εσυ και τα ψεματα σου...
Κι εμεινε η νεραιδα μονη,στην μεση μιας αδιας απο νερο ζωης λιμνης...
να κλαιει και να ζηταει τα ονειρα και την αγαπη που εφευγε,
ενω η μορφη του χανοταν στην ομιχλη...
αλλα δεν την ξεχασε...
Και μετα ...σκοταδι...
Ξαφνικα...ακουσε μια δυνατη φωνη,μια φωνη γνωριμη,
σαν να ηταν δικη της...
ηταν η φωνη του υποσεινηδητου της καρδιας και του μυαλου της,
που ηξερε να λεει μονο την αληθεια της ψυχης της,
την συμβουλευε ποια αποφαση να παρει
για το δειλημμα που της πονουσε την καρδια και τη βασανιζε..."
********************************************
-Ποσο την ζηλεψα οταν την αντικρισα στην αγκαλια σου...
Αλλα την ιδια στιγμη τη λατρεψα,
αφου εκανε τα ματια σου να λαμπουν σαν διαμαντια
στο φως του ηλιου την αυγη..
Με μια της λεξη,ανοιγαν οι ουρανοι της καρδιας σου,
μ'ενα της χαδι,εφτανες στην αλλη ακρη του ουρανιου τοξου,
μ'ενα φιλι,σου εδινε φτερα
και πετουσες μακρια απο τη θλιψη και την ομιχλη της ζωης σου...
Επαιρνε τα δακρυα απ'τα ματια σου,
τα εκανε κρυσταλλα και στολιζε τα μαλλια της...
Τετοια ομορφια σπανια,φυσικη φρεσκαδα,
καρδια απο τριανταφυλλο πρωτομαγιατικο,
ματια γατισια σαν φεγγαροπετρες,
και μαλλια σαν κυμα τροπικου ωκεανου,
κοκκινα χειλη σαν ηφαιστειο που σιγοβραζει
και εκρηγνυται μ'ενα φιλι απο τη γη,ενα φιλι δικο σου...
Κι ας σε πηρε απο κοντα μου
κι ας σ'εκανε για παντα δικο της,
ηταν αξια της αγαπης σου της αληθινης,
εκανε για 'σενα οσα εγω δεν μπορεσα,
σ'εκανε ευτυχισμενο,σε βυθισε στο βιβλιο της υπαρξης της
και σ'εκανε να ξεχασεις την μοναξια σου...
Γι' αυτο την λατρεψα κι ας την ζηλεψα τοσο πολυ...
ΓΙΑΤΙ Σ'ΕΚΑΝΕ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΚΑΛΕ ΜΟΥ!!!
Και τωρα,ειμαι ησυχη...
κοιμαμαι τα βραδια χωρις να πενθω...
χωρις να καταριεμαι τα λαθη μου...που σ'εδιωξα μακρια μου...
*************************************************
"Και ξαφνικα αναταραχτηκε...
ενιωσε μια σουβλια να τρυπαει την μπερδεμενη της καρδια,
και ξυπνησε...
με κλαμα δεκα φορες πιο δυνατο
απο το κλαμα πριν βυθιστει στο ονειρο,
πριν της μιλησει η φωνη της καρδιας και του μυαλου της,
πριν την συμβουλευσει ποια αποφαση να παρει,
για να μην μετανιωσει...τοτε που ειχε ακομη το δειλημμα...
Κι εβγαλε μια κραυγη μεσα απ'τα λευκα της στηθη,
που την ακουσαν η θαλασσα και το κυμα,ο ουρανος και τ'αστρα,
τα βουνα με τα αγριολουλουδα,ολοκληρη η πλαση...
και χαρηκαν!!!
Φωναξε τ'ονομα του!!!
Και ηταν πια σιγουρη,οτι δεν μπορουσε να ζησει χωρις αυτον...
χωρις την αγαπη του,τις θυσιες και τα ονειρα που εκαναν μαζι...
που την εκανε νεραιδα του!!!
Ηξερε πια με σιγουρια,
οτι αυτος ηταν που αξιζε περισσοτερο την αγαπη της την παντοτινη!
Και αποχαιρετησε το παθος και τον ερωτα που δεν εζησε,
που δεν γνωρισε,και ισως δεν θα την εκανε να τον αγαπησει ποτε...
αφου την ξεχασε,την εγκατελειψε,τοσο γρηγορα
και διαλεξε μια αλλη νεραιδα,για να γινει νεραιδα του...
Γυρισε ν'αγκαλιασει το παθος και την αγαπη...
αλλα ηταν πλεον αργα...ειχε χαθει στο απειρο...
αφου τον εδιωξε μακρια της...
Κι εμεινε η νεραιδα μονη...
κι εμεινε η λιμνη αδια χωρις νερο ζωης...
κι αν τυχει και περασεις απο εκει...
θα την ακουσεις κλαιει και να ζηταει πισω την χαμενη της ζωη,
να καταριεται τα λαθη που τον εδιωξαν μακρια της..."
Τελος...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Ηταν αγαπη αραγε...?μονο αυτος ξερει... | | | |
|
Naiada Sissandra
21-11-2009 @ 04:59 | http://www.youtube.com/watch?v=q9tkbzO-e6I
Το οχι αποκοιμηθηκε στην αγκαλια του ναι...
(ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ ΤΩΝ ΑΝΩΓΕΙΩΝ) | | petrwnas
21-11-2009 @ 06:32 | καλησπερα Μαρια οπως και στα αλλα σου που διαβασα και θα διαβασω ειναι υπεροχα!!!!!!! ::hug.:: ::hug.:: ::hug.:: | | malkon64
21-11-2009 @ 12:18 | Πολύ Ωραίο είναι !!!!!!!!!
Είναι δικό σου η από κάποιο βιβλίο κάποιου άλλου (Πεζογράφου-Διηγηματογράφου) ;
::yes.:: ::yes.:: ::smile.::
Με Εκτίμηση
Κώστας
Υ.Γ.(Η ερώτησή μου δεν είναι προβοκατόρικη) Ευχαριστώ !! | | Naiada Sissandra
22-11-2009 @ 04:55 | Δικο μου ειναι malkon64,χαιρομαι που σου αρεσε,
συγκεκριμενα,το εγραψα,εξαιτιας ενος ονειρου που ειδα
καποια εποχη που ειχα ενα διλημμα...
πηρα κατι απο το ονειρο,κατι απο την λογικη που μου
ειχε απομεινει τοτε και το εγραψα...
ειναι λιγο αλαλουμ τα συναισθηματα,αλλα εγραψα οτι
ενιωθα εκεινη την στιγμη,επηρεασμενη απο το ονειρο που ειδα.
Καποιος μου ειπε οτι μοιαζει με "Ροκ Οπερα"!!!αχαχαχα
Κατι σαν Λαμψη του Φωσκολου-ετσι το ειδε,μαλλον τον ετσουξε
το παραμυθακι-αφου ελεγε την αληθεια
| |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
