| |
Μας δινεσαι,μας δεχεσαι στην πλατια πρασινη ψυχη σου
σκεπαζεις τα πυρωμενα μας κορμια που βραζουν σαν υφαιστεια
που κοχλαζουν στου θερινου ηλιου την επαρση!!
Τι περιεργο!! Ενα λουλουδι φυτρωσε εκει!! Απο 'κεινα τ'αγρια
που τρυπωνουν αναμεσα στα αβολευτα απο τοπο ησυχο πλεον βραχια....
Τα καημενα τα βραχια....Καποτε ειχαν μια παρεα παραπερα....Τωρα τι εμεινε?
τιποτα δεν εμεινε...τοσα ηρθαν και πηραν τη θεση τους
και τιποτα απ'τους παλιους πρασινους φιλους δεν εμεινε...
Τα σκοτωσαν,τους σπαγανε τα χερια ενω αυτα τα σηκωνανε ψηλα,
ν'αγγιξουν τον Θεο,παρακαλωντας τον να δωσει λιγο οικτο,
λιγο μυαλο στον μητροκτωνο,μηπως τα λυπηθει και παρει το μηνυμα...
μηπως δεν κοψει τον ορο της ανασας του,της ανασας της δικης του...
που χωρις αυτην θα λιωνανε τα δικα του σωθικα και θα εσβηνε ο ιδιος...
Τι ειρωνια Θεε μου!!!Τι παιδι της ειμαι κι εγω?
Αφου μονο να βλεπω το χαμο της μανας μου εμεινα...
Επρεπε να το κανω...επρεπε...
Επρεπε να τους παρω τα τσεκουρια,
επρεπε να τους παρω τις καφτρες τις πυρωμενες
τις λιρες τις "καλπικες" που εχωναν βιαστικα και λαιμαργα στο πουγκι τους
και ξεπουλουσαν τη μανα μου,τη μανα τους τοσο ακαρδα...
Και τις ακουγα τις αγριοχηνες να μου φωναζουν...
..."Κανε κατι να χαρεις,βοηθα μας αδελφε μου"...
Τι ομορφες αληθεια ηταν με αυτα τα χρωματα...
εκεινο το σπανιο καφε-λαδι και το ασπρο που ξεπεταγοταν απο κατω
κι επαιρνε αποχρωση απ'το λαδι!!
τι ν'απεγιναν αραγε?Θα γλιτωσαν?Τις βοηθησε η τυχη τους?
Αφου εγω τις αγνοησα...
Θεε μου!!τι εκανα?
Ενω μπορουσα να παρω λιγο νερο απο την κρυσταλλινη λιμνουλα
που μου δροσιζε τα γυμνα ποδια και με ξεκουραζε
και να'δινα λιγο νερο στ'αγριολουλουδα που διψουσαν για δροσια ζωης...
κι οχι για δηλητηριο απο οξινες σταγονες που επεφταν ποτε ποτε,
μονο το καταχειμωνο...
Ενω μπορουσα να παρω στην αγκαλια μου εκεινο το ορφανο αλεπουδακι
που πανικοβλητο και σαστισμενο ετρεξε στον δρομο για να σωθει
και το χτυπησαν δυο μαυρες ροδες...
αφηνοντας στα δακρυσμενα του ματακια παγωμενη την εικονα
απο τον ανανδρο σκοτωμο της μανας του
που την ειδε να πεθαινει,εχοντας το αγκαλιτσα...
Ενω μπορουσα ν'αφησω τα ζαρκαδια και τ'αγριογουρουνα
να ζησουν ελευθερα και ξεγνοιαστα...
αλλα θελησα να παιξω μαζι τους κυνηγητο,
ενω ηξερα οτι δεν ειχαν ελπιδες ν'αντεξουν τον πολεμο...
αφου ειχαν μεινει τοσο λιγα...
Τα εβλεπα να τρεχουν πανικοβλητα και ενιωθα ικανοποιηση
για το ανοητο κατορθωμα μου...
Θεε μου...γιατι αφησα αυτα τα ματακια να κλεισουν?
γιατι να χρειαστει να πεσουν στις πυρινες φλογες
για να γλυτωσουν απο την κουραση?
γιατι τα αφησα να σβησουν με καμενη την αθωα τους καρδουλα?
γιατι να χρειαστει να δω την απορια στα νεκρα κοκκινα ματακια τους
για να καταλαβω τι κακο τους εκανα?
γιατι ν'αφησω πληγωμενο το κοκκαλιαρικο ποδαρακι τους,
ενω μου ζητουσαν να παρω μακρια απο το σπιτι τους τα λαμαρινενια δοντια
που εστηνα με πονηρια και δολο στο χορταρακι
που εψαχναν να βρουν λιγη τροφουλα?
γιατι ν'αφησω τ'αψυχα κορμακια τους να γινουν λιπασμα σ'ενα νεκρο δασος,
σε μια νεκρη μαυρη μανα που η ψυχη της ακομη καιγοταν
κι εκλαιγε για τα αχαριστα παιδια της,
ενω αυτη μας εδινε φιλια λυτρωσης και μας ηρεμουσε
οταν τρεχαμε στην αγκαλια της,οταν ειχαμε την ψυχη πληγωμενη...?
ΠΟΙΑ ΤΙΜΩΡΙΑ ΜΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΘΕΕ ΜΟΥ?
Ποιος θανατος αξιζει σε μητροκτωνο?
Μηπως δεν πρεπει να πεθανω,για να μπορεσω να επανορθωσω?
κι αν της δωσω ξανα ζωη,η μανα θα με συγχωρεσει,θα με αγκαλιασει,
και θα με γλιτωσει παλι και.....
ΤΙ ΛΕΩ ΜΑΝΑ ΜΟΥ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ?
Εσυ πεθαινεις κι εγω που σε σκοτωνω σκεφτομαι παλι το δικο μου οφελως?
Μονο το δικο μου εαυτουλη?
Τον εγωιστη,τον αχαριστο...
ΤΟΝ ΔΟΛΟΦΟΝΟ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΜΟΥ?
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
