| |
Κι όταν δεν θα χεις πια καρδιά για να σκέφτεσαι θα σου χαρίσω τη δικιά μου.
Θα ανάβω στα χείλια σου σαν ηφαίστειο για να ζεσταίνονται
Οι λέξεις που αρθρώνεις.
Θα καλπάζω στο άδειο πεδίο της σιωπής σου
Για να ακούς την ελευθερία που σιμώνει.
Θα κραυγάζω τραγούδια αγάπης για να καλύπτω τον ήχο του θρήνου.
Κι όταν δεν θα χεις πια καρδιά για να σκέφτεσαι θα σου χαρίσω τη δικιά μου.
Θα κάνω βουτιές στους βυθούς των ματιών σου,
Θα αναδύομαι στην επιφάνεια με ναυάγια ευτυχίας.
Με τα δάκρυα μου θα σκιτσογραφώ το πρόσωπό σου που ωρίμασε στο χρόνο.
Θα περιμένω στην στάση της ζωής για να περάσεις να με πάρεις,
Θα φεύγω μαζί σου για τα απάτητα μέρη της γης και των ονείρων.
Θα χαράζω στο κούτελο σου το όνειρο για να το βλέπεις στον καθρέφτη
Κάθε που ψάχνεις για την αντανάκλασή σου.
Κι όταν δεν θα χεις πια καρδιά για να σκέφτεσαι θα σου χαρίσω τη δικιά μου.
Θα ενοικιάσω τη στιγμή επ’αόριστον για να μην τελειώνει ο χρόνος μας
Μαζί της.
Θα αθροίσω όλα τα σ’αγαπώ που αγάπησα για να σου τα προσφέρω,
Της αγάπης ο λογαριασμός θα ‘ναι ακριβός μα θα πληρώσω.
Θα πλέξω τον πόνο με μεράκι... για να γελάω όταν θα με τρυπούν
Μανιωδώς τα μυτερά του αγκάθια.
Θα μπλέκονται τα δακτυλά μας και θα ‘ναι σαν να γεννηθήκαμε μαζί
Σαν ένα. Σαν να μην γεννήθηκε ποτέ ο πόνος,
Σαν να μην υπήρξε η μέρα που νυχτώνει.
Σαν να μην έζησε το όνειρο που πλάνταξε στο κλάμα,
Και σαν να μην πέρασε η στιγμή σαν άμμος σε κλεψύδρα.
Σαν να μην βούλιαξε η ευτυχία στον πάτο της μονότονης ρουτίνας.
Σαν να μην ξέχασε η ζωή να μας ραντίσει δικαιοσύνη.
Σαν να μην ζήσαμε ποτέ σαν δυο καρδιές σκυφτές κι αδιάφορες,
Σαν να είχαμε ανταμωθεί την πρώτη μέρα που τραντάχτηκε η γη
Για να μας γεννήσει.
Κι όταν δεν θα χεις πια καρδιά για να σκέφτεσαι θα σου χαρίσω την δικιά μου.
Θα φουντώνει η καρδιά για να σου θυμίζει πως ήρθα για να μείνω.
Για να σου θυμίζει η απουσία μου πως πάντα επιστρέφω.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
