| |
Μέσα στην πόλη που κοιμάται
Υπόγεια ρεύματα περνούν
Τον φόβο που σε κυριεύει
Με μαεστρία ξεπερνούν
Ξεθάβουν άπιαστες εικόνες
Και κρύπτες βρίσκουν μυστικές
Αναζητώντας στους αιώνες
Της ειρωνείας τις πληγές
Απ’ του ουρανού τα βάθη πέφτει
Μαύρη βροχή τρομακτική
Κι ησυχία επιστρέφει
Και κλέβει χώρο απ’ τη σιωπή
Τα μάτια πάντα ματωμένα
Κοιτάζουν όμως δε ζητούν
Να ονειρευτούνε τα σημάδια
Που τόσα χρόνια καρτερούν
Το μίσος έγινε αγάπη
Η αλήθεια έγινε ψευτιά
Και μεσ’ τα χείλη μου η πίκρα
Μοιάζει να είναι πια γλυκιά
Η ομίχλη κρύβει την αλήθεια
Μα προστατεύει ή εξαπατά;
Τα λόγια έγιναν συνήθεια
Ακούγονται πολύ ψυχρά.
Ο κόσμος όλος μεθυσμένος
Μεσ’ της ζωής την ομορφιά
Τρομάζει όταν πλησιάζει
Στου μαύρου αγγέλου την τροχιά
Είθε τα όνειρα να αξίζουν
Είθε τα χρόνια που περνούν
Μ’ αρώματα να πλημμυρίζουν
Και οι ψυχές μας να ξεχνούν
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
