Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
132741 Τραγούδια, 271229 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 είναι που
 
Νύχτωσε ξανά λούφαξε η μέρα στα βουνά
Και το μυαλό μου το παιχνίδι του αρχινά
Στα παλιά γυρίζει, σαν να θέλει να ξεχνά
Πως ο καιρός γι όλους αμείλικτος περνά

Πάει στον ουρανό και πίνει χρώμα γαλανό
Γίνεται αφέντης στο μηδέν και στο κενό
Και μες στης θαλάσσης ένα στρόβιλο αρμυρό
Αφήνει όσα δε μ’ αφήνουν να χαρώ

Πίνει από πηγή νερό της μνήμης κι οδηγεί
τέθριππο πάνω απ’ τα σύνορα της γης
κι έτσι όπως καλπάζει μες σε απόλυτη σιγή
κάθε πληγής μου την αιτία μου εξηγεί:

«είναι που νωρίς πολύ μεγάλωσες χωρίς
να πάρεις απαντήσεις σ’ όσα απορείς
που γεννήθηκες συνέχεια για ν’ αναχωρείς
για να προσθέτεις πάντα, δίχως ν’ αφαιρείς»



 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 5
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Αταξινόμητα
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

http://luogointerno.blogspot.com/
 
Spartinos
24-11-2009 @ 00:20
Υπεροχο!!!
Χρηστο καλημερα
efrosiba
24-11-2009 @ 00:47
::up.:: ::up.::
bafo-d'oro
24-11-2009 @ 03:36
ΕΥΓΕ!! ποίηση με ουσία κι ευαισθησία
ιωανναχανιωτακη
24-11-2009 @ 06:52
«είναι που νωρίς πολύ μεγάλωσες χωρίς
να πάρεις απαντήσεις σ’ όσα απορείς
που γεννήθηκες συνέχεια για ν’ αναχωρείς
για να προσθέτεις πάντα, δίχως ν’ αφαιρείς»....

.......υπεροχο Χρηστο....................
daponte
24-11-2009 @ 14:01
Συμφωνώ με την Ιωάννα.

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο