| |
| | Νυχτοπαρωρίτης |  | | |
Σε μια νύχτα
που απλώνει το φρικτό άρωμά της,
ένα πέπλο ομίχλης ξετυλίγεται αργά.
Μια μορφή μονάχα,
τριγυρνά στο σκοτάδι˙ πριν, άγγελος ήταν.
Κρατά κρυφές, τις σταγόνες ντροπής
που κυλούν στις παλάμες.
Ωχραίνει από φόβο.
Κι έγινε το φεγγάρι,
κριτής μεγαλόπρεπος,
φορώντας τον φωτεινό του μανδύα.
Αιώνια μετέωρος,
ο κύκλος π’ αντρειεύει τις νύχτες,
στέκει,
δίχως ψεγάδι, σα μάρμαρο εκλεκτό.
Δίκης, δίκαιος άρχων.
24-11-2009
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
dr.rockthan
24-11-2009 @ 07:57 | αριστουργημα!!!!!! | | kantadoros
24-11-2009 @ 10:34 | Εξαιρετικό! Δεν μπορώ να ξεχωρίσω στίχο. ::smile.:: | | daponte
24-11-2009 @ 13:55 | Απόκοσμα ονειρικό. | | ppoppo
24-11-2009 @ 16:49 | Αιώνια μετέωρος,
ο κύκλος π’ αντρειεύει τις νύχτες,
στέκει,
δίχως ψεγάδι, σα μάρμαρο εκλεκτό.
Δίκης, δίκαιος άρχων.
::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
