stixoi.info: Πόρνες πολυτελείας

			Σύνδεση	Εγγραφή	Πλαίσιο χρήσης
	133296 Τραγούδια, 271883 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις

Πόρνες πολυτελείας

Ένα δείγμα γραφής...

από κόκκους βαμμένους στο μαύρο...

βουτηγμένους στην κόλαση των λεωφόρων...

περιπλανώμενους σαν κυνηγημένα αλάνια...

εθισμένους στην πρέζα της πλάνης...

που διαλαλούσαν στις κεντρικές πλατείες...

μορφές καθισμένες σε αλάβαστρους θρόνους...

επενδυμένους με το βελούδο της πορφύρας...

κι οι αισιόδοξοι διαβάτες σταματούσαν...

σ' ένα κόκκινο διαρκείας...

σφίγγοντας τα δάχτυλα σ' ατσάλινες μπουνιές...

να διεκδικήσουν μια θέση...

στον θρόνο που ονομαζόταν ελπίδα...

***

Δες το πλήθος...

λαοθάλασσα...

πλημμύρισε η κεντρική πλατεία...

κι όλοι προσεύχονται...

αγωνιούν...

για ένα λάφυρο...

ένα νεύμα υπό-σχέσης...

δίπλα στον θρόνο...

που ξάπλωναν γράμματα...

σαν λαχταριστές πόρνες πολυτελείας...

ερωτοτροπούσαν...

θυμίζοντας μαριονέτες...

ψιθύριζαν...

σχηματίζοντας οράματα αιώνια...

τυλιγμένα στην σάρκα μιας επιθυμίας...

μιας διχασμένης σκέψης...

που ήταν καρφωμένη...

στα ξεχασμένα θεμέλια...

της στεγνής τους ζωής...

***
Παρατηρητής...

υπο-στηρικτής...

στην μέθη μιας αγέλης...

"Νικητής"...

στην ψευδαίσθηση του θρόνου...

στις λέξεις που ξέφτισαν...

όταν τα φώτα ξεψυχούσαν...

κι ο θρόνος...

αχυρένιος...

σπαρτάραγε σαν πληγωμένο θεριό...

σκορπίζοντας καπνισμένα Φέι βολάν...

με ανύπαρκτες αλήθειες...

μουντζούρωναν το φθαρμένο πλακόστρωτο...

***

Μούσκεψαν τα βλέφαρα...

στις σκιές απ' τα μαύρα σύννεφα...

πως ν' αντικρίσω το φεγγάρι μου...

βυθίζεται κι είμαι μόνος...

καρφωμένος...

στην ράχη μιας παγωμένης θάλασσας...

χωρίς δυνάμεις...

βαλσαμωμένος...

στο εφιάλτη μιας κατάδυσης...

που νεκρώνει η σάρκα...

και τ' όραμα...

χαμηλώνει...

σωριάζεται...

στους ατσάλινους ιστούς...

μιας αυτ-απάτης...

***

Στέλιος Κ.


		Στατιστικά στοιχεία
	Σχόλια: 3 Στα αγαπημένα: 0


		Ταξινόμηση
	Κατηγορίες Συναισθήματα - Εικόνες Ομάδα Ελεύθερος στίχος - Ποίηση

Επιλογές

	Κοινή χρήση facebook
	Στα αγαπημένα
	Εκτυπώσιμη μορφή
	Μήνυμα στο δημιουργό
	Σχόλια του μέλους
	Αναφορά!

Οταν πλησιάσεις πρόσεξε σε παρακαλώ μην σκοτεινιάσεις την ψυχή μου,αλλιώς φύγε αθόρυβα όπως ήλθες...

MARGARITA 25-11-2009 @ 10:39	καλησπέρα Στελή.....αυταπάτη...ψευδαίσθηση....όνειρο ορφανό...
Γιάννης Ποταμιάνος 25-11-2009 @ 10:54	Μούσκεψαν τα βλέφαρα... στις σκιές απ' τα μαύρα σύννεφα... πως ν' αντικρίσω το φεγγάρι μου... βυθίζεται κι είμαι μόνος... καρφωμένος... στην ράχη μιας παγωμένης θάλασσας... Μπράβο Στέλιο Πολύ καλό ποίημα Μεστό σε νοήματα και λιτό Καλό σου βράδυ ::up.:: ::up.::
horseman 26-11-2009 @ 10:19	Να είσαι καλά Μαργαρίτα... Να είσαι πάντα καλά Γιάννη,χαίρομαι για τιν "επιβράβευση"...

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο