| |
Όταν ξέρουμε πως μας σερβίρουν το παράδεισο, ζητάμε τη κόλαση
Και σαν τη κόλαση καίμε στο ζουμί μας μέχρι να εξατμιστεί ο πόθος
Και μείνει το κορμί μας σκέτο, γυμνό να ανασαίνει για λίγη δροσιά
Καθώς το καίει η ψυχή του, στις στάχτες να μείνει και ν’ αναγεννηθεί
Να νιώσει πως κοχλάζει η σάρκα μες στο καζάνι του έρωτα
Και πως τα χρόνια της αθωότητας λείπουν από τις αναμνήσεις του
Ξεχνούν ποιο παιδί γέννησε τις πρώτες εικόνες, τις αγαθές σκέψεις
Και σήμερα αγνώριστος προσπαθεί στα πόδια του να σταθεί
Πριν στα γόνατα πέσει και ζητήσει να το πάρει πίσω
Πριν συγχώρεση ζητήσει για όλα τα λόγια και τις αλήθειες που ξεστόμισε
Για να καταφέρει να τη ξανακάνει δικιά του και αγαπηθεί με τον εγωισμό του
Το ίδιο κορόιδο που κάποτε την έδιωχνε, τη πλησιάζει τώρα
Η σάρκα του παλεύει με το πνεύμα, ο νους υγιής δε μπορεί να συγχωρήσει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
