| |
Πορεύομαι προς την οδό της επώδυνης σοφίας
Εκείνης που σε κάνει όταν γίνεις κάτοχός της
Να βάζεις σε σειρά προτεραιότητας τις σκέψεις σου
Τα συναισθήματά σου, τις ανάγκες σου
Και να τακτοποιείς μέσα σε ερμάρια και ντουλάπια
τις μνήμες σου
με πάντα τον φόβο πως φυλώντας τες
θα καταφέρεις να χεις μόνο τις μισές
πορεύομαι σε τούτη την πορεία μοναχικά
Αν και γνωρίζω πως πολλοί αισθάνονται ακριβώς όπως εγώ
Κι άλλοι πολλοί ονειρεύτηκαν μεγάλα όνειρα:
Έναν ορίζοντα χωρίς ίχνος ομίχλης
Μια θάλασσα άπλετα ανοιχτή σ’ όποιον επιθυμεί
Έναν ουρανό ντυμένο τα πιο όμορφά άστρα
Ένα βυθό στρωμένο με τα πιο πολύχρωμα κοχύλια…
Βλέπεις έχω ακόμη τη δύναμη να φτιάχνω εικόνες με τις λέξεις
Αυτό είναι που πιστοποιεί την ύπαρξή μου ακόμη
Αλλά , ξέρεις, νιώθω να αναγεννιέμαι με το παιχνίδι αυτό των λέξεων
Σαν να μη μου ‘ μεινε πια η δύναμη για πράξεις
Σαν να μη μου ‘μεινε πια η ανάγκη για πράξεις
Σαν να στερήθηκα δια παντός την αρτιμέλεια της ψυχής μου
Ή την ικανότητά της να ονειρεύεται
Ξέρεις άλλοτε έκανα ρωμαλέα όνειρα
Όνειρα ποτισμένα από την υπεροψία του φεγγαριού
Από το φέγγος των άστρων
Μα όλα τους, πλην ελαχίστων ήταν άπιαστα
μονάχα επειδή δεν είχα το απαιτούμενο θράσος ζωής
να τα διεκδικήσω,
ή να στερεώσω επί πτωμάτων τα θεμέλια τους
Μα ευτυχώς … γιατί τουλάχιστον βαθιά μέσα μου
δεν έχω την παραμικρή ενοχή
Ότι αδίκησα ή ότι πλήγωσα ηθελημένα άνθρωπο…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
