| |
Θυμαμαι τη μερα που γεννηθηκες οταν σε ειδα στην αγκαλια της...
ενα γλυκο τοσο δα προσωπακι γεματο απορια και δακρυα
Οσο σε κοιτουσα τοσο σε θαυμαζα κι οσο σε θαυμαζα τοσο σε ζηλευα
που ενω ηρθες ετσι ξαφνικα ειχες την αγαπη της και τα φιλια της...
Θυμαμαι το κλαμα που εριξα οταν σε ειδα στην κουνια που ελεγαν μεχρι τοτε δικια μου
να κοιτας γελαστη το λουλουδακι που κουρδιζε κι εβγαζε μια απλη αλλα γλυκια μελωδια...
"Να φυγει απο την κουνια μου"!!ελεγα "δεν τη θελω,ειναι κακια,μου εκλεψε το παιχνιδι μου"!!
τραβοντας τα μαλλακια που εμοιαζαν πιο πολυ με γνουδι...
και χειμαρος το κλαμα,τσαταλια τα νευρα μου,τοιχος η ζηλια μου
που δεν με αφηνε να χαρω τις πρωτες σου μερες μαζι μας...
Αν ηξερα ποσο ευκολα θα με κερδιζες μονο ακουγοντας τη φωνουλα σου να λεει
"φουφουλα μου,ατα,φουφουλα μου"απλωνοντας μου τα τρυφερα μωρουδιστικα χερακια σου...
κι εγω ηξερα τι μου ελεγες κι επαιρνα "στρατα την αδελφουλα μου",αφου το ζητουσες...
Σε θυμαμαι να κοιτας εκεινη την κουκλα απο λευκο γλασο και ροζ μαρεγκες
σε σχημα τριανταφυλλων και να κλαις επειδη το κεφαλι της εμοιαζε σαν να πηρε φωτια
και γελουσα τοσο πολυ και ενιωθα μεγαλη!!Τοτε ηταν!Στα πρωτα σου γενεθλια
που σου εκανα δωρο μια πουπουλενια κοτουλα που οταν γεννουσε τα χρυσα αυγα
της,τα ματια σου ελαμπαν με εκπληξη και μου χαριζες ενα χαμογελο ικανοποιησης
αφου σου ελεγα οτι επειδη εισαι καλο κοριτσι,η κοτα εκανε ενα χρυσο αυγο
για χαρη σου,ενα δωρακι γι 'σενα...ολοδικο σου!!
κι η δικια μου προσμονη και χαρα,ηταν ενα φιλακι απο 'σενα
που τοσο αγαπουσα και λατρευα...
Δεν θα ξεχασω τη μερα που ειδα την μανουλα μας
να ετοιμαζει με προσοχη κατι που εμοιαζε με την βελονα της γιαγιας
οταν κεντουσε.
Μονο που αυτο ηταν καπως μεγαλυτερο κι ηταν ενωμενο μ'ενα σωληνακι στην ακρη
του που ειχε μεσα ενα λευκοχρωμο νερο...
κι οσο το κρατουσε στα χερια της,εκλαιγε σιωπηλα χωρις να ξερω το γιατι...
δεν αργησα να το καταλαβω γιατι κι εγω εκλαψα μερικα λεπτα αργοτερα
και τη μισησα εκεινη τη στιγμη που σε πονεσε οταν σου τρυπησε το μικρο χερακι
μ'αυτη την κακια βελονα της γιαγιας
οπως την ελεγες και ηξερες οτι θα σε πονεσει...
Σ'ακουγα να κλαις και ν'αρνησαι να το δεχτεις,αφου δεν ηξερες οτι μονο
αυτο θα μπορουσε να σε κρατησει κοντα μας,
μονο αυτο θα εκανε την ψυχουλα σου να μεινει στη ζωη κοντα μας...
Κι εγω εκλεινα τα ματια σφιχτα και τα αυτια μου τοσο δυνατα που πονουσαν...
Κι εκανα καθε μερα την ιδια παρακληση ψυχης,την ιδια προσευχη...
"Μην αφηνεις να ποναει Θεουλη μου κι εγω θα ειμαι καλο κοριτσι"
Κι ετσι εφερνα και τον αη Βασιλη στις προσευχες μου ολοχρονα...
καθε βραδυ, κι ενα γραμμα ,για να το στειλει στην Καισαρια πρωι πρωι
ο μπαμπας..."Δεν θελω δωρο,μονο να σταματησει να ποναει
κι εγω θα ειμαι καλο κοριτσι Αγιε μου Βασιλη,
δεν ξερω πως θα το φερεις αυτο το δωρο με την αμαξα αλλα
αφου ειναι μαγικη μπορει να κανει τα παντα"...
Δεν θα ξεχασω ποτε τη μορφη εκεινου του ευγενικου κυριου με τ'ασπρα ρουχα
που εμενε σ'ενα μεγαλο σπιτι που μυριζε ιωδιο και ειχε πολλα κρεβατια,
τοσα πολλα που μπορουσα να ξαπλωσω κι εγω στο διπλανο κρεβατι,
οταν αυτος ο ασπλος κακος γιατλος οπως τον ελεγες
σου εβαζε την γνωστη πεταλουδα που μονο για πεταλουδα δεν εμοιαζε
αφου ειχε πλαστικα φτερα και σωμα απο βελονα της γιαγιας...
Δεν θα ξεχασω ποτε τη μερα που ειδα τοσους πολλους κυριους
με ασπρα ρουχα να τρεχουν
και να σε παιρνουν στο σιωπηλο δωματιο της ησυχιας
οπως μου ειπε η μανουλα μια μερα που αρχισες να τρεμεις
σαν ξεπαγιασμενο σπουργητι του χιονια,ενω την ιδια ωρα
το κορμακι σου εκαιγε απο τον πυρετο.
Μπορουσα να σε δω μονο αν ανεβαινα πανω σε μια ασπρη πλαστικη καρεκλα
και πισω απο τα τζαμια που μας χωριζαν.
Εκεινη τη μερα,αμαρτησα για πρωτη φορα!!ΦΩΝΑΞΑ στο Θεο,
που σε αφηνε να πονας και στον Αη Βασιλη ειπα
οτι απο 'δω και περα θα ειμαι το πιο κακο κοριτσι του κοσμου,
αφου τοσο καιρο καρτερω το δωρο που ζηταω
κι αυτος μου φερνει μονο παιχνιδια και γλυκα...
αλλα δεν ξεχασα την προσευχη εκεινη...δεν επαψα να την λεω...
κι ας αμαρτησα...
Μεχρι που εγινε η προσευχη αυτη συνηθεια,μεχρι που εγινα γυναικα,
μεχρι που ενιωσα το πρωτο σφιξημο στο στομαχι κι ετρεμα για ενα απλο
βλεμμα αγαπης...
Τα χρονια περασαν και μια μερα που εγω την ονομασα πρωτοχρονια
η μαμα μου ειπε οτι τωρα δε χρειαζεται να βαζεις αλλο πια την βελονα της γιαγιας
τα βραδια,αφου η εξελιξη της επιστημης οπως ελεγε,εκανε το θαυμα της
κι αντι για ορο αποσιδηρωσης
θα επαιρνες μονο ενα τοσο δα χαπακι πριν κοιμηθεις!!
Εκεινη την χρονια,ηταν η πρωτη φορα που χαρηκα με το δωρο
του Αη Βασιλη,τωρα που μου εδωσε το δωρο που ζητουσα τοσα χρονια
και σ' εκανε να μην πονας πια τα βραδια!!
Και τωρα...μου εμεινε να γινει το δευτερο θαυμα
για να μην χρειαζεσαι ουτε μεταγγιση αιματος στο μεγαλο σπιτι.
Το ελπιζω και πιστευω οτι συντομα θα γινει κι αυτο το θαυμα...
οσα χρονια κι αν περιμενω,θα γινει!!
Αργα η γρηγορα θα γινει "ΑΔΕΛΦΗ" μου...
Κι ας μη ζησω τη ζωη που ονειρευομαι,ας μην κανω οικογενεια,
ας μην νιωσω τη χαρα,κι ας μην αγαπηθω πραγματικα...
Αρκει να γινει κι αυτο το θαυμα,το ενα που εμεινε να περιμενω...
Αυτο ζηταω πλεον ως ανταλλαγμα απο τον Αη Βασιλη...
Αρκει να γινει το θαυμα...
αρκει να εισαι κοντα μου και να σ'αγαπω...
κι ας μην στο λεω απο κοντα...
ειναι επειδη οταν στο λεω...δακριζω
και δακριζω κρυφα...
Σ'αγαπω πολυ...αδελφη μου!!!
πιο πολυ και απο τον εαυτο μου...
πιο πολυ και απο τον ερωτα της ζωης μου...
Να το θυμασε παντα αυτο οτι κι αν γινει...
Σ'ΑΓΑΠΩ μικρη μου...
και μου λειπεις πολυ...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 9
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
