| |
| | Της θύμησης αρώματα...της μοναξιάς μαντάτα |  | | | "Μη με θυμάσαι, μη με ξεχνάς φεγγάρι είμαι, τη μέρα που φέγγει, παράξενα λίγο σαν ψηλά με κοιτάς φως απ’ τα μάτια, όλο μου κλέβεις" | | |
Ζωή παράξενη μικρή, ζωή αλλοπαρμένη
Πως σκαρφαλώνω πάνω σου κι εσύ κάτω με σπρώχνεις
Να ξέρεις απ’ το βλέμμα μου θα βγεις ευτυχισμένη
Και δίπλα σου θα κάθομαι όσο και να με διώχνεις
Εκείνο το μαντίλι σου, κουνώ που χες βουτήξει
Στη θάλασσα και γέμισε του χρόνου την αλμύρα
Θα έρχομαι πάντα στη βροχή, στο δρόμο σα πλημμυρά
Από τα πόδια το νερό, τη ψυχή σου να αγγίξει
Τώρα που μπαίνει πιο βαθιά, στο νου μου τ’ όνομά σου
Χειμώνιασε και δε γρικάς, τον άνεμο που φεύγει
Κι αν το φεγγάρι συννεφιά, μποδίζει, ‘κεινο φέγγει
Τούτη μου κούκλα, τη ρακή, την πίνω στην υγειά σου
Γεια και χαρά σου όμορφη, γλυκιά καστανομάτα
Που τα μαλλιά σου ο ουρανός, μπερδεύει με τον ήλιο
Στερνά απόψε με βαλε, η μοίρα να σου στείλω
Της θύμησης αρώματα και μοναξιάς μαντάτα
Στα κυνηγάρικα πουλιά χαρίζω τα φτερά μου
Που τρόχισες ανήθικα, κάποια Δευτέρα βράδυ
Τα νύχια σου που γδάρανε, το πρώτο μου το χάδι
Τα χείλη σου που έχουνε τη γεύση απ’ τα φιλιά μου
Να χεις αέρα στα πανιά και τον καιρό σου πρίμο
Όμορφη καπετάνισσα, που όλα τα διαφεντεύεις
Στα σύννεφα που σου ‘πλεξα μια νύχτα να ανέβεις
Και μια σταγόνα της βροχής να γίνεις που θα πίνω
Στερνό αντίο η ζωή με έμαθε να μη λέω
Όμως ετούτη τη βράδια αυτή αποφασίζει
Τα λόγια μου λίγο ο καημός κι η θλίψη τα ορίζει
Καλή σου νύχτα κοπελιά τάχα κι εγώ δε φταίω
Στη Θοδωρούλα...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Μενω μόνος μου στο μόνο που μου μένει | | | |
|
χρηστος καραμανος
12-12-2009 @ 02:22 | Στερνό αντίο η ζωή με έμαθε να μη λέω
Όμως ετούτη τη βράδια αυτή αποφασίζει
Τα λόγια μου λίγο ο καημός κι η θλίψη τα ορίζει
Καλή σου νύχτα κοπελιά τάχα κι εγώ δε φταίω
::up.:: ::up.:: ::up.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
