| |
Μην σταθήκαν τα ρολόγια γιατί βραδυπορούν
Σαλεύει αντάρα ,φυσάει αστροφώς
Επίμονος κι επίπονος ο προσανατολισμός
Τα οράματα καλούν,εκστάσεις απαιτούν
Τέτοια γαλήνη,πως εξηγιέται αυτή η νυχτιά
Το δέος σιωπηλό πανηγυρίζει
Ο έρωτας τη σημαία του ανεμίζει
Καρδιάς λατρεία αναδίνει κι ενας παλμός φτεροκοπά
Ψυχή με αγάπη τυλιγμένη στης ζάλης τους αχνούς
Ρίχνεται στη θέα τ’άγουρου ξυπνημού
Θάλπος της μέθης γνώριμο σβήνει τα ρίγη του χιονιού
Σταλμένο απ’άλλους κόσμους ψιθυρίζει τους χρησμούς
Γλυκήτατες οι αύρες που τις ώρες της αγάπης αναμετρούν
Κι αν οι κηλίδες της χαράς θυμίζουν αίμα
Κυριαρχεί το βάλσαμο στο τρυφερό τους βλέμα
Πιασμένες απ’το χέρι την απαρχή διαλαλούν
Την απαρχή στο τέρμα της μάταιης μοναξιάς
Αναστημένη αλήθεια που αλλάζει τη ρίζα της ζωής
Στήνει τον θρίαμβο που ταιριάζει,τρόπαιο της ψυχής
Προσκομιδή στον έρωτα δώρου Προσφοράς
Έλαχε σε μάς την ευδοκία του να γευτούμε
Ευχή των γηγενών ζωντανοί να τον πενεύουμε
Με τη βιασύνη του πόθου να τον ξοδεύουμε
Στα μυθικά του μονοπάτια μαζί να πορευτούμε
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
