| |
Κρυστάλλινα νερά , τα λόγια που ήπιε ο άνεμος
μα που άφησε την ηχώ τους πίσω μου να τριγυρνά
σαν ερινύα αδίστακτη μέσα στην ακοή μου…
για όλα τα εγκλήματα που δεν τόλμησα
για όλες μου τις σκέψεις που έμειναν σκέψεις
δίχως ποτέ τους να γευτούν πραγμάτωση…
Αγαπημένη,
Έρχεσαι απρόσκλητη και φεύγεις έξαφνα
όπως το φως του ήλιου που κρύβεται
από κάποιο περαστικό σύννεφο
κι όλα μου φαίνονται πιο όμορφα υπό το φως της θύμησης:
η θάλασσα δεν ασφυκτιά πια μέσα στα όριά της
ο ουρανός δεν ήτανε ποτέ πιο ανοιχτός στις επιθυμίες μου
ποτέ δεν στεφανώθηκε η σκέψη μου
με πιο λαμπρά στεφάνια από κισσό
κι από άγριες παπαρούνες
αγαπημένη
η σάρκα μου σε υποδέχεται όταν φεύγεις
κι ανακαλύπτω κι άλλες αισθήσεις πέρα απ’ τις αισθήσεις μου
τόσο που σκέφτομαι μήπως δεν είμαι εγώ που σου μιλώ
αλλά η έκστασή μου,
δεν είναι τα χέρια μου ετούτα που οδηγούνται
-μυστήριο πως- απάνω στο χαρτί
εκτελώντας εντολές απ’ το αλλού
εκτελώντας εντολές απ’ το παντού
αγαπημένη
ένα ξωκλήσι χαμηλό με κεραμίδια είναι η ψυχή μου
με κάτι ξεθωριασμένες τοιχογραφίες αγίων στους τοίχους
που άλλος κρατάει τροχό, άλλος ρομφαία,
κλειδιά που τους ανοίξαν τον παράδεισο…
νιώθω οικεία μαζί τους έτσι κι εγώ όπως σε κρατώ
στης νύχτας το ξεψύχισμα
προτού να φέξει η μέρα
αγαπημένη
καμιά μαρμαρυγή φωτός δεν καλύπτει
την αντιφεγγιά της μορφής σου μες στα μάτια μου
καμιά θάλασσα δεν παρασέρνει μακριά
τη μνήμη του λευκού σου σώματος
καμιά γαλήνη δεν αξίζει πιότερο
απ’ τη γαλήνη που με κερνά αφειδώς
η θύμηση σου
περνώ από θαλασσινές στοές κι από κρυφά περάσματα
κι ανοίγομαι, κι απλώνομαι σαν πέλαγος
στο άνοιγμα της σκέψης σου
όλο πιο πάνω απ’ ότι μπορώ
όλο πιο πάνω απ’ ότι δεν μπορώ
όλο πιο πέρα απ’ ό,τι ονειρεύτηκα
και πόσα κόκκινα κοράλλια δε μάζεψα
για να κρατήσω ατόφιο στη μνήμη μου
το κόκκινο απ’ τα χείλη σου
πόσες λευκές παραθαλάσσιες κροκάλες δεν συνέλεξα
για να κρατήσω το λευκό του δέρματός σου
πόσους βυθούς δεν ονειρεύτηκα
για να κρατήσω μέσα μου βαθιά, το βάθος της ματιάς σου
έχω μιλήσει κι άλλοτε για σένα στα τραγούδια μου
ντύνοντας τις λέξεις μου με τα καλά τους ρούχα
κι αφήνοντας τα δάχτυλα να κινηθούν αυτόνομα, δίχως να τα ορίζω
απάνω στο λευκό χαρτί
κι εγώ σαν θεατής από μακριά να βλέπω
γραμμή- γραμμή να φαίνεσαι
στίχο το στίχο να αναγεννιέσαι ολάνθιστη σαν μυγδαλιά
στη μέση του χειμώνα
και να τινάζεσαι μονάχη σου
γεμίζοντας τον ύπνο μου άσπρα λουλούδια και άνοιξη…
αγαπημένη
πως θα μπορούσε να είναι αλλιώς
αφού έχω αφήσει τη μισή ζωή μου
στο που πέρασε…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
