| |
το μυστικό σου μονοπάτι που δε βρήκα
την πόρτα σου να ανοίξεις θες δε θες
ότι μου έμεινε για χάρισμα και προίκα
κι όσα χάνεις κι ας μη τα κέρδισες
λερωμένα τα ρούχα της καρδιάς σου
μετρώ τις ώρες που τις ώρες σου μετράς
γλυκός χορός της νυσταγμένης μοναξιάς σου,
μέσα στο βλέμμα σου τις νύχτες που φοράς
ένα τραγούδι μου θλιμμένο να σου μπλέξω
με τους χτύπους μες στο στήθος σου που σπα
την ομορφιά σου, άσε με να την διαλέξω
κι άσε τη νύχτα μοναχά να τη σκορπά
πέτρες στο δρόμο τα σοκάκια ρημαγμένα
κι η νοσταλγία σα γκρινιάρικο παιδί
νερό απ’ τα μάτια σου να πιει τα λυπημένα
πιο δροσερά και από ετούτη τη βροχή
ραίνουν ροδόνερο τα σπίτια οι κυράδες
σαν ακουμπάς μοσχοβολάει βασιλικός
σύννεφα ανθίζουν στ’ ουρανού σου τις κοιλάδες
και πως δακρύζει σαν γελάς ο ουρανός
από τη φούστα σου τ’ αστέρια πώς να βγούνε
κι απ’ τα μαλλιά σου τα αμπέλια να τρυγούν
σοφοί ιερείς και οι μάγοι που περνούνε
το μονοπάτι αυτό που έψαχνα να βρουν
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
