| |
Είν' το κεφάλι μου βράχος ξερός
που πάνω του φυτρώνουν
κυπαρίσσια
γεμάτος πέτρα είμαι
θυμάρι και αγκάθια
παλιά καλντερίμια
κυκλώνουν το κορμί μου
Κι η καρδιά μου έχει χτίσει
μια πέτρινη πολιτεία.
Μέσα στις ελιές
μέσα στους δρόμους της
μες στις φλέβες μου
περνάν τα μεσημέρια
όσοι αγάπησα
Και τις νυχτιές
ουρλιάζουν τα τσακάλια
στους γύρω λόφους
Ο ήλιος καίει την πέτρα,
το φεγγάρι την σκεπάζει
να μην κρυώνει.
Ρίζες έχουν τα πόδια μου
σαν της πορτοκαλιάς
Ρουφάνε τους χυμούς
του χρόνου.
Κι ένα μικρό παιδί
-να 'μαι εγώ?-
ματώνει τα γόνατά του
ξανά και ξανά
και πότε κλαίει
πότε γελά
Μα η πιο όμορφη γωνιά μου
είν' ένα μικρό ξωκκλήσι
που σφυρά ο αέρας
στα παλιά του κεραμίδια
Μέσα του λίγοι
ξεχασμένοι Άγιοι
συνομιλούν με τον Θεό,
με μένα
και με τα χαμομήλια
στην αυλή...
Ένα άσπρο φουστάνι
σημαία του έρωτα
άνθος πορτοκαλιάς
Φλάμπουρο επανάστασης
Ένα άσπρο φουστάνι
που χάνεται στον ορίζοντα
Σαν το πανί στης θάλασσας
το πλεούμενο
Ένα άσπρο φουστάνι
φωτίζει τις μέρες μου,
αρμενίζει τα όνειρά μου
Χάραξα στη πέτρα του σπιτιού
τη λέξη ομορφιά
Έριξα τον κουβά στο πηγάδι,
τον τράβηξα
και καθρεφτίστηκε μέσα του
του Θεού το κέφι κι η γαλήνη
Και καθρεφτίστηκες εσύ,
Σου χαμογέλασα
και σε ήπια...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 3
| | | | | | | |
|
