| |
Ευχή και πίστη
(Ους ο Θεός συνέζευξε άνθρωπος μη χωριζέτο)
Σα θάλασσα ουρανοπρόσωπη κι αστεροφιλημένη
Με τα κοχύλια στους βυθούς ατίμητα στολίδια,
Μ ανταύγιες χρυσοκόκκινες είσαι ηλιολουσμένη,
Της δύσης ως αντιφεγγάς της νιότης τα παιχνίδια.
Πόσο θαυμάζω εσένανε, την ώρα με γαλήνη,
Καθώς με χάρη, ερωτικά, το είναι μου χαϊδεύεις
Κι ηδονικά χαρίζεσαι, χωρίς καμιά βιασύνη
Και το μαβί φουστάνι σου μεθυστικά αναδεύεις.
Μα ως τα σμαράγδια θραύονται κι οι αμέθυστοι σκορπιούνται
Και κύματα συντρίβονται αφροστεφανωμένα,
Τα στήθια σου ως ξεσκίζονται και κεραυνοχτυπιούνται,
Μεγάλο είν το μυστήριο, ανερμήνευτο για μένα.
Πως συγκρατιέσαι, αλήθεια πως, αγριοκυματούσα,
Πως τ όριο δε δρασκελάς, που ο Πλάστης σου χει ορίσει
Αχ και να ταν κατορθωτό, αχ και να μπορούσα
Να μην ξεσπάει μου ο θυμός στο γλυκολίγιστο κορμί σου.
Παρόμοιο αυτοκόλλητο κορμί με το δικό μου,
Στης τύχης μες τα τρίσβαθα, της μοίρας τα τερτίπια,
Παλεύεις δίπλα στον ζουρνά, που ξέτρελλα χτυπάει
Κι ανεμοδένεσαι κι εσύ ολημερίς για μια δεκάρα τρύπια.
Ξεφύσημα απ τα σωθικά, ανάστεγμα απ τα βάθη
Ολάκερο τευβίλησμα στης κεφαλής την άκρη
Με φόβο που αναπηδά στα μάτια μες τη μέση
Κι απήθμενα στοχάζεσαι, πως η πληγή θα θρέψει.
Μα ένα έχω να σου πω και στόχεψε στη μέση,
Πως ο καιρός ειν κοντινός που μέλι θε να δρέψεις
Και το μελόσταγμα όταν χυθεί στην άκρη μες τα χείλη
Θα σε τρελάνει με τη γλύκα του και χάραμα θα κλέψεις.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
