| |
Πέταξε δυο μιλια στ' ανοιχτά
πάνω στο βελούδινο της νύχτας
εχοντας των Μάγια και των Ινκας
αιώνιο φυλαχτό να τον κρατά
Κάπου ξεχασμένος στον νοτιά
σκάλιζε της λήθης το ζωνάρι
δίπλα του πετούσανε οι γλάροι
και η γοργόνα δάκρυ στη καρδιά
Πέτρινη στα μάτια του βροχή
χάραξαν του πλοιού την πορεία
απο την παλμύρα στην Αλγερία
παράξενη τον έντυνε σιωπή
Στην πλάτη του πελώριο τατού
χάιδευε της νύχτας το φεγγάρι
δαίμονας κρατούσε το φανάρι
σε κάθε ενα ταξίδι του χαμού
Καθόταν με τις ώρες μοναχός
και μιλαγε πολύ στον εαυτό του
βρίζοντας συνέχεια τον θεο του
για κάποια που αγάπησε απλώς
Τον είδα πριν δυο χρόνια στη στεριά
τρεκλίζοντας απ' το πιοτό να κλαίει
για κάθε ενα λιμάνι και να λέει
η θάλασσα πως είναι αγάπη μια
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
