| |
[color=fuchsia][B]ΟΙ ΦΡΑΟΥΛΕΣ ΤΗΣ ΟΥΤΟΠΙΑΣ[/B][/color]
[color=purple][B]Η μικρή Μαρλίν σκαρφιζόταν ένα σχέδιο απόδρασης από το παλαιωμένο κάστρο που βρισκόταν εκεί για καιρό εγκλωβισμένη . Έκανε κρύο τσουχτερό εκείνο το πρωϊνό όταν θα πραγματοποιούσε το όνειρο της ελπίδας. Νιφάδες χιονιού είχαν στολίσει σαν νύφη κάτασπρη ολόκληρη τη πολιτεία , κάνοντας την ατμόσφαιρα μαγική, ποθητή, παραμυθένια, με όψη χρυσίζουσα πορτοκαλί και η κοπέλα ρίχνοντας στους ώμους βιαστικά το σάλι της, κατέβηκε την εσωτερική σκάλα, πατώντας στις μύτες των ποδιών της σαν λικνιζόμενη μπαλαρίνα, προσπαθώντας να τη διαβεί όσο πιο αθόρυβα μπορούσε, ώστε να μη τη συλλάβουν οι υπηρέτες και την οδηγήσουν πίσω ξανά στην υγρή της φυλακή.
Οι εξωτερικοί φρουροί του κάστρου, στέκονταν μερόνυχτα ακίνητοι, που θαρρούσε κανείς ότι ήταν αιώνια αγάλματα παγωμένα. Το βλέμμα τους ψυχρό και ψυχοφθόρο, κοιτούσε κοκαλωμένο στο κενό. Οι βαριές πανοπλίες και οι μπότες, οι περίτεχνες περικεφαλαίες, τα κοφτερά γυαλισμένα σπαθιά, προκαλούσαν μία εντονότερη τάση φυγής στα μάτια της Μαρλίν.
Είχαν όμως αποκοιμηθεί βαθιά για καλή της τύχη κάτω από το υπόστεγο της πύλης και τα κλειδιά, τα κρατούσαν χαλαρά στις παλάμες.
Έτσι με τρόπο ταχυδακτυλουργικό, το κορίτσι κατάφερε και ξεκλείδωσε τη καγκελόπορτα γεμάτη αγωνία. Οι κτύποι της καρδιάς της αντηχούσαν όλο πιο έντονα και δυναμικά, που ένιωθε ότι σε λίγο θα πετάξει ψηλά στον ουρανό, θα εκραγεί και θα χαθεί μέσα στις κάτασπρες νεφέλες. Ποθούσε να συναντήσει μια όμορφη ζεστή πολιτεία και εκείνο το ταραγμένο χελιδόνι που κάποτε την επισκέφτηκε ένα απρόσμενο δειλινό πεινασμένο και εκείνη το έθρεψε με σπόρους και το ξεδίψασε με δροσοσταλίδες νερού, κουρνιάζοντας αυτό μετά στην αγκαλιά της ευτυχισμένο.
Έτρεχε ώρα αρκετή σαν ζαρκάδι κυνηγημένο, ώσπου απομακρύνθηκε πολύ από το κάστρο και χάθηκε στις πυκνές φυλλωσιές του δάσους. Άρχισε σταδιακά να σουρουπώνει. Παρόλα αυτά, μία αχνή ηλιαχτίδα που είχε απομείνει να φέγγει ζωντανή, προτού τη σκεπάσει τελείως η νύχτα με το σκοτεινό της πέπλο, προσπαθούσε να την οδηγήσει σε κάποια έξοδο σωτηρίας και έτσι η κοπέλα αντίκρισε στο βάθος ένα λιθόστρωτο μονοπάτι.
Το μονοπάτι αυτό,κατεύθυνε σε ένα χωράφι γεμάτο από φράουλες. Τι γλυκιές και λαχταριστές που φαίνονταν να είναι! Ήταν σε τεράστιες διαστάσεις! Έμοιαζαν σαν γιγαντιαία μανιτάρια, ήταν κατακόκκινες και ζουμερές!
Το καλάθι της μπροστά σε αυτές, έμοιαζε κουκλίστικο και μικροσκοπικό.
Το πρόσωπό της έλαμψε από χαρά, έκπληξη και θαυμασμό. Ξαφνικά, ακούστηκε το πέταγμα ενός αετού στα κλαδιά των δέντρων να σαλεύει[/B].
[I]«Μη πιστεύεις στις φράουλες που φαίνονται αθώες και αληθινές! Είναι καρποί ουτοπικοί, που κρύβουν κινδύνους σε όσους θαμπωθούν και θελήσουν να τις δοκιμάσουν! Για αυτό, τρέξε μακριά να σωθείς! Οι ρίζες των καρπών σε λίγο θα λυθούν και θα θελήσουν να γίνουν βασανιστική θηλιά που θα σου πνίξουνε τα νιάτα!» [B]έκραξε ο πληγωμένος αετός με όση δύναμη του είχε απομείνει.[/B]
«Χωράφια από φράουλες με δηλητήριο….τίποτα δεν είναι αληθινό...τίποτα δεν είναι αληθινό» [/I], [B]ψέλλισε αργότερα με δυσκολία ο αετός, πλέον αιμορραγών[/B].
[B]Η Μαρλίν έκθαμβη έτρεξε μακριά για να σωθεί από τη παγίδα…τα κυματιστά της μαλλιά πλούσια ανέμιζαν σαν άτι αγριεμένα που καλπάζουν στη δύση του ηλίου... και εκείνη ταξίδευε μονάχη της και πάλι στο άγνωστό της μέλλον…[/B][/color]
[color=fuchsia][B]Ο κόσμος μέσα από τα καστανά μου μάτια.
Ελευθερία 24 ετών[/B][/color]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
