| |
Όταν έξω απο την πύλη βρεθείς
όταν με του χαμού το βουνό αναμετρηθείς
όταν οι μέρες γίνουνε μήνες
και οι βασιλιαδές με αίμα λούσουν όπλα και ασπίδες
Όταν μια αγνή μελωδία σου χαιδέψει το αυτί
και όταν ξεχάσεις πως είναι να ζείς κάτω απ'του Ήλιου το φώς
Όταν θυμηθείς το κελάρισμα του γάργαρου νερού,
αλλά μόνο το όνομα και όχι τον ήχο αυτό
Όταν ξεχάσεις τις φράουλες με άσπρη κρέμα
όταν δεν μπορείς ξανά να πείς καλημέρα
Όταν θυμηθείς πως άφησες πίσω μια πατρίδα γη-μητέρα
όταν έρθει αυτή η ώρα η τελευταία
που ποτέ δεν θαρρούσες ότι ήταν μοιραία
Θα καταλάβεις ότι υπάρχει ελπίδα...
ακόμη και αν δεν την σηκώνει το αφόρητο κλίμα
Μπορεί να κουβαλάς μεγάλο φορτίο
μπορεί να νόμιζες ότι είπες το τελευταίο αντίο
Και μπορεί αυτο να σε εξουσιάζει
και σε 1002 κινδύνους τον εαυτό σου να βάζει
Αλλά πάντα κάτι μέσα σου κραυγάζει
είναι η ελπίδα που σε θάνατο δεν σε καταδικάζει
Και τελικά το τέλος,γίνεται μια αρχή
φιλόδοξη μα πονηρή
χωρίς το μίσος,χωρίς την κακία
και τελικά να εξαφανίζεται δια μαγείας
Δέν είναι ο θάνατος που σας χωρίζει
ούτε και σας περιορίζει
Είναι η απόσταση πρίν το τέλος
το μονοπάτι που λαβώνει σαν γλυκόπικρο βέλος
Και ο ήλιος πίσω να φωτίζει
αυτά που μονάχος δεν αντέχεις να αγγίζεις
Ο προορισμός δεν έχει σημασία,
το ταξίδι είναι μονάχα η μαγεία
(Το πρώτο μου ποίημα είναι αυτό,ελπίζω να τα πήγα καλά :D )
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
