| |
| | Ξεχασμένο τριαντάφυλλο |  | | |
Μη μου μιλάς για τριαντάφυλλα. Εγώ μόνο ένα τριαντάφυλλο ξέρω. Αυτό του μικρού πρίγκιπα. Ναι, εκείνο το καυχησιάρικο, το ιδιότροπο, το πεισματάρικο τριαντάφυλλο που όλο κλαψούριζε πως δεν το αγαπούσαν αρκετά. Ήξερα μάλλον. Γιατί άκουσα πρόσφατα πως το έφαγε ένα αρνάκι που δεν φορούσε φίμωτρο. Είχα κι εγώ μια αυλή αγάπης στην καρδιά μου, αλλα με καταβρόχθισαν κι εμένα τα αρνάκια. Μην μου πεις πως δεν ήξεραν, πως δεν ήθελαν, πως ο φόνος μου δεν ήταν προμελετημένος. Ξέρουν τι κάνουν τα ‘αρνάκια’, ακόνιζουν τα δόντια τους για να σε φάνε καλύτερα σε μια στιγμή αδυναμίας, για να σε καταβροχθίσουν πριν προλάβεις να φωνάξεις ‘αντίο εαυτέ, απόψε πεθαίνω’.
Μη μου διηγηθείς άλλα παραμύθια. Κι αν πίστευα κάποτε σε αστέρια, σου ομολογώ πως ήμουν αφελής. Δεν θέλω να ακούσω τίποτα για διάττοντες ούτε και για ευχές που πραγματοποιούνται, γιατί είμαι πεπεισμένη πως οι χρυσές τελίτσες στον ουρανό δεν είναι τίποτε παραπάνω από κακοραμμένα κουμπιά που κάποτε θα πέσουν. Δεν θέλω να ακούσω τίποτα. Δεν θέλω να ακούσω τίποτα για υπεράνθρωπες προσπάθειες, κι αγάπες που αψηφούν και χρόνο και αποστάσεις. Κι αν πίστευα κάποτε στο όνειρο, τώρα το μουντζουρώνω γιατί ακόμα και η όψη του με εξοργίζει. Νόμιζα πως θα έσκαγαν σαν πυροτεχνήματα τα φιλιά που θα επισφράγιζαν την ένωση των ψυχών μας, νόμιζα πως τα ποτήρια μας θα γέμιζαν στιγμές για να μεθύσουμε απ’την υπερκατανάλωση ευτυχίας, νόμιζα πως θα άνοιγες τις χούφτες σου για να σφίξεις στις παλάμες σου τα δάκρυά μου, νόμιζα πως θα ζωγράφιζες στο πρόσωπό μου το χαμόγελο όταν θα ξεθώριαζε απ’τις απανωτές δοκιμασίες. Νόμιζα, κι αν ήτανε ‘είναι’ το ‘νομίζω’ θα ‘τανε κοντά και το μακριά και τώρα δεν θα τρεμόπαιζε στα υγρά μου μάτια το αντίο.
Δεν θέλω να ακούσω. Ήθελα να δώσω μα μου ξερίζωσαν το ‘σ’αγαπώ’ απ’τα σπλάχνα μου και τώρα μεγαλώνω πρόωρα. Γερνάω, σου λέω. Πάει το παιδί που γνώρισες ένα ηλιόλουστο πρωί του Ιούλη. Σκουραίνει το βλέμμα μου, μην με κοιτάς στα μάτια, λένε να μην καρφώνεις το βλέμμα σου στην άβυσσο γιατί μετά σε κυνηγάει. Μην με κοιτάς, δεν είμαι ίδια. Τώρα που το ‘αρνάκι’ σου έφαγε τον κήπο μου, μην περιμένεις πως θα υποκλιθώ στο πέρασμα σου, πως θα μαζέψω τα κομμάτια της καρδιάς σου για να τα ξανασυναρμολογήσω, πως θα ανοίξω της αγκαλιάς μου τα παράθυρα για να βρεις καταφύγιο όταν δεν θα ΄χεις σπίτι για να μείνεις. Δεν είμαι αυτό που ήμουν, και δεν είμαι αυτό που νόμιζες πως ήμουν. Ξεχασμένο τριαντάφυλλο στα ματωμένα χείλια του κόσμου είμαι. Και τα τριαντάφυλλα είναι περήφανα (ακόμα κι όταν χάσουνε το χρώμα και το άρωμα κι όλη την γοητεία που τα περιγράφει. Ακόμα κι όταν το μόνο που τους μένει είναι αγκάθια.)
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
| | | |
|
Lame Duck
07-01-2010 @ 13:05 | Ξεχασμένο τριαντάφυλλο στα ματωμένα χείλια του κόσμου είμαι................
πάρα πολύ όμορφο................. ::theos.:: | | sofi_arg
07-01-2010 @ 13:05 | Τόσο μαγευτικά υπέροχο. Παραμυθένιο, αλλά αληθινό!Κατευθείαν στα αγαπημένα μου!!! | | katiabid...
07-01-2010 @ 13:21 | εύγε!!! ::theos.:: | | Celestia
07-01-2010 @ 16:02 | Φανταστικο!
::theos.:: | | Ναταλία...
08-01-2010 @ 02:11 | Τώρα που το ‘αρνάκι’ σου έφαγε τον κήπο μου, μην περιμένεις πως θα υποκλιθώ στο πέρασμα σου, πως θα μαζέψω τα κομμάτια της καρδιάς σου για να τα ξανασυναρμολογήσω, πως θα ανοίξω της αγκαλιάς μου τα παράθυρα για να βρεις καταφύγιο όταν δεν θα ΄χεις σπίτι για να μείνεις. Δεν είμαι αυτό που ήμουν, και δεν είμαι αυτό που νόμιζες πως ήμουν. Ξεχασμένο τριαντάφυλλο στα ματωμένα χείλια του κόσμου είμαι. Και τα τριαντάφυλλα είναι περήφανα (ακόμα κι όταν χάσουνε το χρώμα και το άρωμα κι όλη την γοητεία που τα περιγράφει. Ακόμα κι όταν το μόνο που τους μένει είναι αγκάθια.)
::theos.:: μπροστα στο γραπτό σου με άγγιξε ::yes.:: ::hug.:: | | Ελεύθερο σύννεφο
08-01-2010 @ 04:26 | Σκουραίνει το βλέμμα μου, μην με κοιτάς στα μάτια, λένε να μην καρφώνεις το βλέμμα σου στην άβυσσο γιατί μετά σε κυνηγάει. Μην με κοιτάς, δεν είμαι ίδια. Τώρα που το ‘αρνάκι’ σου έφαγε τον κήπο μου, μην περιμένεις πως θα υποκλιθώ στο πέρασμα σου, πως θα μαζέψω τα κομμάτια της καρδιάς σου για να τα ξανασυναρμολογήσω, πως θα ανοίξω της αγκαλιάς μου τα παράθυρα για να βρεις καταφύγιο όταν δεν θα ΄χεις σπίτι για να μείνεις. Δεν είμαι αυτό που ήμουν, και δεν είμαι αυτό που νόμιζες πως ήμουν. Ξεχασμένο τριαντάφυλλο στα ματωμένα χείλια του κόσμου είμαι. ::theos.::
αστερόσκονη με συγκινείς ::cry.:: τα ποιήματά σου έχουν μια εύθραυστη ευαισθησία, αέρινη και αιθέρια. κι όσο και να ξεθώριασες, αστερόσκονη, ο εσωτερικός σου κόσμος δεν έχασε τη σπίθα του, είναι εκεί και μας φωτίζει όταν μας φέρνεις τα ποιήματά σου, σαν εισιτήρια για μια σύντομη επίσκεψη στον κόσμο σου. ::smile.:: συνέχισε να ραίνεις τα ποιήματά σου με σκόνες αστεριών και φεγγαριών, να πάρουμε και μεις λίγη από τη λάμψη σου :))) | | dante537
27-02-2010 @ 11:16 | μην μου μιλάς για καλοκαίρια για ακρογιαλιές και αστέρια...τι όμορφο!!! ::up.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
