| |
Πάει το κορίτσι Κατερίνα,
μοιάζει η ζωή, τσαλακωμένη ζελατίνα,
διάφανη σαν είναι η ψυχή μου,
κάθε της κομμάτι, κι ένα ποίημα.
Χάσαμε το τρένο Κατερίνα,
σ' άλλονε σταθμό, μακριά απ'την Αθήνα,
ποιό κουράγιο να τη φέρει πίσω,
σ' άλλα χέρια, μην την αντικρύσω.
Όλες οι ελπίδες γίναν ψέμα,
σαν το παραμύθι, που αρχίζει απ'το τέρμα,
με άδικο φινάλε η ιστορία,
μένει απ'το ταξίδι, μόνο η νοσταλγία.
Κι όταν κάτσω μόνος να δακρύσω,
μέσα απ'του καπνού το χρώμα, θέλω να γνωρίσω,
όλα αυτά που σβήσανε για πάντα,
κι έγινε η μνήμη, μια ατίθαση γιρλάντα.
Θέλω το συναίσθημα να γράψω,
με μελάνι ανεξίτηλο, την πίκρα να υπογράψω,
δεν μου φτάνει ούτε ένα φύλλο,
λίγα χρόνια απ'τη ζωή, να κλέψω να της στείλω.
Μήπως και προλάβει να γυρίσει,
πρίν ετούτος ο σταθμός, πάψει πια και κλείσει,
εύχομαι να ζήσω λίγο ακόμα,
δυο γλυκά φιλιά της, να γευτώ πάλι στο στόμα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
