| |
giannis0911
10-01-2010 @ 00:18 | Στα μάτια του ανθρώπου καθρεφτίζεται η ψυχή του .
είναι η ψυχή που μου λέει να σε ακολουθήσω...
στην εύθραυστη μελαγχολία που κρύβει το βλέμμα σου ...
στο άγριο πέλαγος των χειλιών σου .....
στο αύριο που δεν έχει έρθει ακόμη ....
στο δρόμο σου που περνάει απ τη καρδιά μου..
Αγαπώντας εσένα , αγαπώ τη ψυχή μου
Αγαπώντας εσένα , αγαπάω τον κόσμο
Η αγάπη και η φιλία είναι η δίδυμη ψυχή του ανθρωπισμού. Ακτινοβολεί
ασταμάτητα φως στην ομίχλη και το σκοτάδι της τόσο απάνθρωπης ,
άφιλης και εγωιστικής εποχής μας. Σήμερα οι άνθρωποι διακατέχονται
από αμφιθυμικά συναισθήματα .Κλεισμένοι ερμητικά στον ιδιωτικό τους
χώρο δεν θέλουν να έχουν επαφές με κανέναν .Ενδόμυχα όμως εύχονται
να εισβάλει κάποιος και να σπάσει το κλουβί της μοναξιάς τους με ένα
χαμόγελο . Μαθαίνουμε από μικρά παιδία να συλλαβίζουμε πρώτα το
εγώ και το όχι . Μεγαλώνοντας ίσως ποτέ να μην μάθουμε να λέμε το εσύ
και το ναι στην αγάπη. Μένοντας έτσι στην ουσία δέσμιοι του εαυτού μας.
Βασιλιάδες σε ένα Βασίλειο μοναχικό . Αμέτοχοι να κοινωνήσουμε το
μυστήριο της αγάπης και να γίνουμε υπήκοοι στην χώρα της ανθρωπιάς
Τόσοι αιώνες πέρασαν ώστε η κραυγή του ανθρώπου να γίνει ομιλία, και
για τους περισσότερους δεν φτάνει μια ολόκληρη ζωή η ομιλία να γίνει
συνομιλία . Γινόμαστε συνεχώς απόμακροι και αποξενωμένοι απ την
ζωή από τους άλλους από την ίδια την αγάπη και στην ουσία
αδυνατούμε να δούμε ότι με αυτό τον τρόπο αποξενωνόμαστε από τον
ίδιο μας τον εαυτό απ την ίδια μας την φύση .Γινόμαστε όντα αφύσικα.
Όσο ποιο μεγάλη είναι η προσκόλληση στο εγώ μας τόσο ποιο πολύ
χάνουμε τον εαυτό μας. "Τα κλειδιά της ειρήνης τα ψάχνουν παντού οι
άνθρωποι και δεν βλέπουν πως τα χει η αγάπη περασμένα στην ζώνη
της ."Η αγάπη είναι ένας ψυχικός δεσμός συμπάθειας στοργής και
αφοσίωσης με ανιδιοτελή χαρακτήρα . Μπορεί να διατηρηθεί χωρίς
αμοιβαιότητα και να αγκαλιάζει τους πάντες .Κι αυτό γιατί η αγάπη είναι
ένα υπαρξιακό γεγονός ,ένα βαθύ συναίσθημα με απέραντη δύναμη και
τρυφερότητα. Αποτέλεσμα αυτού συναισθήματος είναι να αναβλύζει από
την ψυχή του ανθρώπου ένα αίσθημα ευφορίας και ασφάλειας, αλλά και
να κομίζει ένα νόημα στην ζωή του ανθρώπου . Η αγάπη αρχίζει με μια
καλημέρα ,με μια χειραψία, με ένα ζεστό βλέμμα ,με ένα χαμόγελο
με μια γλυκιά κουβέντα στο ξεκίνημα της κάθε μας ημέρας,
δημιουργώντας με τις εκρήξεις της σύμπαντα αγάπης και ανθρωπιάς
που κάνουν τον βίο του ανθρώπου βιωτό.
Στην αγάπη όποιος αγαπάει αληθινά και σωστά ψυχολογεί και σέβεται
τον άλλο και ακόμα πιο πολύ τον βοηθάει να εξελιχτεί σύμφωνα με την
δική του φύση . Αγάπη δεν σημαίνει να αγαπάς δια μέσου του αλλού
μόνον τον εαυτό σου , να προσπαθείς να κερδίσεις από την αγάπη που
σου δείχνουν, φθείροντας τις ιδιαιτερότητες του αλλού που δεν βρίσκεις
σύμφωνες με τις δικές σου , μεταβάλλοντας τες σε στοιχεία του δικού
σου εαυτού , της δικής σου προσωπικότητας .Με αυτό τον τρόπο
διευρύνεις και διαστέλλεις το εγώ σου , ώστε να αισθάνεσαι ευτυχισμένος,
διερμηνεύοντας με αυτόν τον τρόπο την κυριαρχικότητα σου πάνω στον
άλλο , ως αγάπη . Το άνθος της αγάπης πολλές φορές οι άνθρωποι το
μετατρέπουν σε σαρκοβόρο άνθος που εγκλωβίζουν τον πλησίον , τον
αγαπημένο και τον απομυζούν . Ιδιωτικοποιούνται την ψυχή του στο
όνομα της αγάπης . Κανείς δεν έχει αυτό το δικαίωμα. Αυτοί που ξέρουν
να αγαπούν αληθινά , δεν θέλουν να εξουσιάζουν , αλλά μελετούν και
ψυχολογούν με προσοχή τον άλλο περικλείοντας τον με το ενδιαφέρον
τους ,ώστε να τον βοηθήσουν αν χρειαστεί και πάντα με στοργή και
τρυφερότητα . Γιατί η αγάπη είναι Ευγένεια Ψυχής
Η αγάπη είναι μια σύμμειξη με τον άλλο όπου ο καθένας διατηρεί
ακέραιη και ανόθευτη την ατομικότητα του .Μια αγάπη που το άτομο
δεν βλέπει το αγαπημένο πρόσωπο σαν προέκταση του εαυτού του .
Παρόλο που είσαι το μισό κομμάτι μιας σχέσης πρέπει να παραμένεις
ολόκληρος σαν άτομο , πέρα από την σχέση . Και αυτό είναι πολύ
δύσκολο γιατί η αγάπη συνοδεύεται από αισθήματα και απαιτήσεις
ιδιοκτησίας αποκλειστικότητας και κυριαρχίας. Κοιτάζοντας το από μια
άλλη οπτική γωνία , η αγάπη δεν πρέπει να είναι μια συμβιωτική
προσκόλληση σε ένα μόνο άτομο και αδιαφορία για όλα τα άλλα . Το
συναίσθημα της αγάπης που μας εμπνέει το αγαπημένο μας πρόσωπο
πρέπει να γίνεται γέφυρα αγάπης προς , όσο γίνεται , περισσότερους
ανθρώπους . Εμφύσημα πνοής , που αντί να εξαντλεί , να ενδυναμώνει
το ενιαίο του αισθήματος της αγάπης μας , να το τονώνει και να το
αναπαράγει , να το εξελίσσει και να εξελίσσει και εμάς μαζί . Η αγάπη να
μην στέκεται εμπόδιο, απομονώνοντας μας από τον κόσμο. Γιατί αυτή η
ανεδαφική φυγή από τους ανθρώπους όταν διαιωνίζεται και γίνεται
τρόπος ζωής , ακόμη και όταν ξεκινάει ως αγάπη , δεν έχει μέλλον. Η
αγάπη είναι μια φωτιά που τροφοδοτείται , όχι μόνον από τον άλλο ,
αλλά και από τους άλλους. Ο άνθρωπος μέσα σε μια υγιή σχέση
αγάπης πρέπει να εξελίσσει την αγάπη του και να εξελίσσεται και ο
ίδιος , ποτίζοντας το είναι του με το νερό της, που κάτω από τον ήλιο
της αγάπης , ευδοκιμεί παράγοντας τον καρπό της ανθρωπιάς .
Η τέχνη της αγάπης είναι πίσω από την κουρτίνα της ζωής . Αυτή που
αδυνατούν να επιλέξουν οι άνθρωποι . Αυτή που είναι εμπρός στα μάτια
τους και πεισματικά την αγνοούν . εμπρός τους είναι και αυτοί ψάχνουν.
Το πιό εύκολο και απλό το κάνουν να φαντάζει δύσκολο και
ανυπέρβλητο , αδύνατο . Κάνουν την αγάπη ανύπαρκτη στην ζωή τους .
Γίνονται ανέραστοι και ανίκανοι ευνουχίζοντας την ίδια τους την ύπαρξη.
Στερούν από τον εαυτό τους την ευτυχία. Ψάχνουν παντού εκτός από
εκεί που πρέπει .. Μα είναι τόσο απλό . Μην χάνεστε
μέσα σε λόγια και σκέψεις ,σε πολύπαθες αναζητήσεις , μάταια δεν θα
το βρείτε . Ο δρόμος που οδηγεί σε αυτό είναι ένας . Αυτός που φέρνει
την ζωή . και ο τρόπος για να το βρεις είναι πάλι ένας και μοναδικός.
Θέλεις να στον πω ; Σιώπα και άκου την ζωή , άκου τον χτύπο που ηχεί
ρυθμικά . Άκου . Άκουσες ; πίσω από αυτή την κουρτίνα κρύβονται
όλα τα φανερά μυστικά . Είναι τόσο απλό και όμορφο . ΑΛΗΘΙΝΌ. Ο
χτύπος της καρδιάς σου είναι . Μάθε να τον ακούς , ζήσε την μελωδία
χόρεψε στον ρυθμό του . Ζήσε σου λέει . Αλλά δεν έχει λόγια να στο πει .
Πρέπει να μάθεις να μιλάς την γλώσσα του . Ανθρωπιά λέγεται .Και την
μιλούν οι άνθρωποι . Αυτοί που έμαθαν απ την ζωή να την ακούν .
::smile.:: ::smile.:: | | **Ηώς**
10-01-2010 @ 00:26 | σαν κάλλος πρωτογέννητο ::hug.:: ::theos.:: ::theos.::
καλή σου μέρα Γιάννη! | | sofianaxos
10-01-2010 @ 00:34 | ::up.:: ::up.:: ::up.::
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΓΙΑΝΝΗ | | smaragdenia
10-01-2010 @ 01:31 | Γιάννη σε συγχαίρω για την αναλυσή της αγάπης,
δεν ξέρω αν είναι δικό σου,
αλλά είναι υπέροχες σκέψεις για το τί είναι η αγάπη.
Οι ανθρωποι εχουν μάθει να αγαπούν με λανθασμένο τρόπο , γι΄αυτό και αυτές οι δήθεν αγάπες δεν κρατούν , γιατί διεκδικούν την αγάπη με λανθασμένο τρόπο.........Συμφωνώ μαζί σου απόλυτα........................ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ!!!!!!!!!!
::up.:: ::up.:: ::up.:: | | elpidakwstopoulou
10-01-2010 @ 05:01 | αα δεν εξηγείται διαφορετικά ..πρέπει να έχεις κάνει copy τα συναισθήματά μου....τις σκέψεις μου...
θα κάνουμε μια συμφωνία θα το βάζεις κάθε πρωί όλο τούτο σαν σχόλιο στον καθένα μας μήπως και ξυπνήσουμε κάποιο πρωί και κάνουμε έστω ένα βήμα κάθε μέρα διαφορετικό .... ε που θα πάει κάτι θα πάρουμε δεν μπορεί ..... ::theos.:: ::hug.:: | | Akrivauthority
10-01-2010 @ 10:12 |
ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΛΗΤΟ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ...
Παραμονευω,εξεταζω με καθε λεπτομερεια,καθε γραμμη,καθε χαμογελο,καθε ιριδισμο του βλεμματος,βαζω σκιες,βαζω χρωματα και φως,μαχομαι πανω στον καμβα να βγαλω τα αποτυπωματα της ερωτευμενης ψυχης μου,αγωνια,παθος,εκσταση,παραληρημα.Κι εκει οταν καταληγω να αποδωσω τη γαληνη στη μορφη σου,τα ματια μου θολωνουν.Κρυσταλλωνεται ο ερωτας σε δυο τετραγωνους παγοκυβους.Αλιμονο μου!!!Ειμαι μια αποτυχημενη καλλιτεχνης!!!
Ξεσκεπασου για μενα,δε θα αιχμαλωτισω τη ζωντανια σου,ουτε στον καμβα,ουτε στο χαρτι.Μονο μια στιγμη θα κρατησω.Μια στιγμη χωρις φωνη,ακινητη στιγμη,μια στιγμη αναπαυσης της αγωνιας.
Εισαι απων μα παντα πλησιον.Νικηθηκα.
Μη μου δινετε σημασια.
Δεν ξερω να μιλω για αγαπη,δεν ειμαι αξια να μιλω.
Μονο τον ερωτα νιωθω που μιλα μονος μεσα μου!
::hug.:: ::hug.:: | | Akrivauthority
10-01-2010 @ 10:44 |
ΚΟΙΤΟΥΣΑ ΤΟ "ΕΜΕΙΣ"....
Η αγαπη δε διδασκεται.Ειναι θεμα ιδιοσυγκρασιας και πανω απο ολα βιωνεται.Δε νομιζω οτι μπορει να μου πει καποιος αγαπα με αυτον τον τροπο η αγαπα με τον αλλον.Η αγαπη μου και δεν αναφερομαι μονο στην ερωτικη αγαπη,ειναι αγαπη που ελευθερωνει τον πλησιον μου,που δεν τον θεωρει αντικειμενο λατρειας,που του επιτρεπει να διατηρει την αυτονομια,την ανεξαρτησια του.Δεν ειναι αγαπη που απορρεει απο την αναγκη επιβεβαιωσης,δεν ειναι ζηλοφθονη αγαπη,ειναι αγαπη που σεβεται την οντοτητα του αλλου,δεν τον χλευαζει,δεν τον κρινει,ειναι αγαπη που πηγαζει απο εμπιστοσυνη.Κι ειναι τοσα αλλα πολλα.Αυτη την αγαπη πρεσβευω εγω,που εξυψωνει τον ανθρωπο,που του προσφερει ενα χερι να κρατηθει οταν το χρειαστει.
Το να αφεθεις στον ερωτα ειναι ενα βημα προς τη γνωριμια με το "εγω"μας,μια πολυ καλη ευκαιρια -αν και οδυνηρη-,ενας δρομος για αυτογνωσια.Δυστυχως στρωμενος χωρις ροδοπεταλα στην πραγματικοτητα.Αυτο δεν ειναι τοσο τραγικο εαν σκεφτουμε οτι καποια στιγμη περνωντας απο ολα αυτα τα δυσβατα μονοπατια και τις ατελειωτες συγκρουσεις φαινεται μπρος μας ξεκαθαρη η αληθεια.Η συνειδητοποιηση πως το μονο τερας που αντιμετωπιζαμε τοσον καιρο ειναι ο ιδιος μας ο εαυτος και οι σκοτεινες πλευρες του-η Σκια οπως την αποκαλει ο Γιουνγκ-.Απαραιτητο αυτο ομως.
Στο ξεκινημα καθε σχεσης μας βλεπουμε θαμπωμενοι ενα δρομο φωτεινο,η φαντασια μας πλαθει εναν χωρο ονειρικο για να βρει εκφραση ο ερωτας μας.Η ατομικοτητα μας οντας ερωτευμενοι-καψουρα φουλ πιο απλα- συγχεεται με την ατομικοτητα του αποδεκτη του ερωτα μας και η δικη του με τη δικη μας.Τα υποκειμενα γινονται κατ'αναγκη αντικειμενα.Το λαθος μας ειναι να θεωρησουμε τον αλλον δεδομενο-τον εχουμε,τον κατεχουμε-.Κι ομως το γεγονος πως τιποτα δεν ειναι δεδομενο μπορει να λειτουργησει εποικοδομητικα,διοτι μονο εαν παραμεινουν δυο ξεχωριστες οντοτητες-με μια πολυ μικρη μεταμορφωση της ατομικοτητας τους-τοτε θα μπορουν να δωσουν οτι καλυτερο εχουν και θα δωσουν ζωη σε καινουρια ενδιαφεροντα πραγματα που θα αποτελεσουν τη βαση για την οικοδομηση μιας σχεσης που θα βασιζεται στην αμοιβαια εμπιστοσυνη,στο σεβασμο της υποστασης του αλλου και διαφορετικου απο εμας,σε μια σχεση αγαπης,οπου η αγαπη θα πηγαζει οχι απο την αναγκη μας να αγαπηθουμε οσο απο την αναγκη να πω να διοχετευσουμε την αγαπη που υπαρχει μεσα μας και ξεχειλιζει.Αυτο βεβαια με την προυποθεση οτι δε θα μεταβληθει σε κτητικοτητα το δικο μας ξεχειλισμα και θα πνιξει τον αλλον.μια προσφορα αγαπης,χωρις ανταλλαγμα.
Ολα ειναι μεσα στο μυαλο μας.Εχουν την αξια που εμεις θελουμε να τα δωσουμε.Εμεις τα εξιδανικευουμε.Ξεχναμε θα ξαναπω πως οτι εχει αρχη,εχει και τελος,οσο οδυνηρο και εαν ακουγεται.Δεν ειναι σωνει και καλα το τελος προσωπικη μας αποτυχια-γιατι ετσι το εκλαμβανουμε οι περισσοτεροι-.Κανενας μας δεν φτανει προετοιμασμενος σε καθε νεο ερωτα,γιατι απλουστατα δε μοιαζει ποτε ο ενας με τον αλλον -ασχετα εαν κανουμε συνεχεια συγκρισεις-,ομως αποψη μου ειναι πως πρεπει να εχουμε αναπτυξει μεσα μας ισχυρο ψυχικο υποβαθρο ηδη ωστε να μη φτανουμε σε ακραια σημεια απογνωσης,θλιψης.
Ο ερωτας ειναι ενα μυστηριο,ισως ενα απο τα πιο σημαντικα αν οχι το σημαντικοτερο που οδηγει σε πληροτητα.Οι ερωτευμενοι γοητευμενοι απο το μυστηριο αυτο επινοουν χιλιους δυο τροπους για να φτασουν στο ανωτερο αυτο σημειο.Δυστυχως ομως λανθασμενα πολλες φορες.Θεωρουμε αρχικα οτι αυτο που κραταμε στην αγκαλια μας ειναι κατι το μοναδικο-ναι ειναι εκεινη τη στιγμη,χωρις αυτο να σημαινει οτι δε θα υπαρξει αλλο πουδε θα μπορουσε να το κανει-.Και τοτε το προσωπο,το υποκειμενο,ο ερωτας μας θεοποιειται,λατρευεται σαν ειδωλο,ειναι το μονο που μπορει να μας συμπληρωσει,να μας ολοκληρωσει,ενα πλασμα που μαζι του ολα φαινονται υπεροχα,ομορφα,μαγικα-αυτοεξαπατωμεθα φυσικα.Και τοτε αρχιζει η αγωνια,ο φοβος μας μη το χασουμε.Το χουμε μετατρεψει αυτοματα σε αντικειμενο.Πρεπει να υπαρχει στην κατοχη μας,μας ανηκει και προσκολλωμεθα αμεσα σε αυτό,εκστασιαζομαστε,χανουμε τη γη από τα ποδια μας,ανησυχουμε,ζηλευουμε-θανασιμη ζηλια.Υπαρχουν πολλα παραδειγματα καταπατησης της αυτονομιας μας και του αλλου ισως από εμας.
Δε μιλω για υγιεις σχεσεις αλλα και αυτές υποκεινται σε φθορα δυστυχως.
Σιγουρα κανεις δεν αγαπα και δεν προχωρα σε σχεση σκεπτομενος οτι θα τελειωσει καποτε.Μοναδικος αυτος,αποδειξη της δικης μας μοναδικοτητας η αγαπη του.Θα πονεσω αν τον χασω ναι,αλλα θα αναγεννηθω ξανα.Εφαγα τα μουτρα μου ναι,αλλα ξερω πως θα αντιμετωπισω με περισσοτερη ωριμοτητα το νεο ερωτα που ηρθε.Κι αν αποτυχω?Ε δε χαθηκε και ο κοσμος!
Ο ερωτας ειναι κατι που παει παρεα αλλιως δε θα ηταν ερωτας,θα τα καταφερναμε μια χαρα και μονοι.Φυσικα εως το σημειο που δεν "τρεφεσαι"απο αυτον και που ολοι σε καποια φαση της ζωης μας το νιωσαμε αυτο.Ας μην ξεχναμε πως καθε φορα βρισκουμε το αλλο μας μισο,αισθανομαστε μια απιστευτη πληροτητα-δε διαφωνω-,οταν αρχισει το στερητικο συνδρομο ομως πρεπει να εχουμε τις βασεις απο πριν ειτε να μην το βιωσουμε ειτε να το αντιμετωπισουμε οσο το δυνατον πιο ανωδυνα.Καντε μια βολτα εδω μεσα-που σιγουρα εχετε κανει-η κατασταση των περισσοτερων απο εμας ηταν ειναι τραγικη,αδιεξοδο να βγεις απο το τελμα που ο πρωην αγαπημενος σε εχει ριξει με την αποχωρηση του.
Γιατι?Γιατι να μην εχεις τη δικη σου αυτονομια και να πρεπει σωνει και καλα να ολοκληρωνεσαι στα ματια του-ελπιζω να γινομαι κατανοητη αν και πρωι-.Το τι γινεται στις στιγμες που μοιραζεσαι μαζι του/της ειναι αλλο.Φυσικα και μενεις σε καποια σχεση που δεν ειναι μονο μαγικη στον ερωτικο τομεα αλλα σε εξυψωνει και ως ανθρωπο και δε σε υποβιβαζει.Μοιραζεσαι τον εσωτερικο πλουτο που πηγαζει απο μια υγιη σχεση παντα
Γιατι να υπαρχει η ζηλια?Σαρακι που κατατρωει και τους δυο.Το εναν που εκφραζει ετσι τις ανασφαλειες του και τον αλλον που προσπαθωντας να του εμπνευσει εμπιστοσυνη κρινεται ανα πασα στιγμη.Και φυσικα μιλαω για την παθολογικη ζηλια που προκαλειται απο κτητικοτητα και οχι για την πιο υγιη μορφη της.Ξερετε απο που πιστευω οτι πηγαζει αυτη η ζηλια?Απο αυτη την υπερεκτιμηση των δυνατοτητων του οτι αυτος ειναι που μας ολοκληρωνει κι οχι εμεις οι ιδιοι.
Τι ειναι η ζηλια που νιωθουμε οταν υποπτευομαστε οτι ο συντροφος μας μπορει να μας αφησει για κατι αλλο καλυτερο?Ειναι η αδυναμια μας φιλοι μου να αγαπησουμε εμεις οι ιδιοι τον εαυτο μαςΜας αγαπαμε μεσα απο τα ματια του αλλου και εαν δεν υποκειται η αγαπη του μαραζωνουμε,γινομαστε κακοι,μισουμε.Νομιζουμε πως προσφερουμε την αγαπη μας στον αλλον,οχι,δεν την προσφερουμε ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ για να αγορασουμε την αγαπη του-τι καταντια-. Εχουμε αρμονια μονο οταν νιωθουμε την αγαπη του και σε καθε απομακρυνση του-που εμεις την αντιλαμβανομαστε ως απομακρυνση,μπορει να ειναι κατι τυχαιο-νιωθουμε μετεωροι.Κατηγορουμε τον εαυτο μας παντα ως ανεπαρκη στη σχεση αυτη και βυθιζομαστε σε ενα χαος ενοχων,προσπαθωντας να δικαιολογησουμε τα προφανη.Γιατι?Γιατι νιωθουμε ημιτελεις.Γιατι μαθαμε να βλεπουμε γοητευτικο τον κοσμο μεσα απο τα δικα του ματια.Σιγουρα μας αποκαλυπτει οπως ειπα και στην αρχη μια νεα διασταση των πραγματων που αγγιζει τα ορια της μαγειας.Αλλα η πτωση απο τα συννεφα ειναι οδυνηρη.Προδοτη τον/την αποκαλουμε,μας αφησε μας παρατησε.Αληθεια αντιληφθηκαμε ποτε οτι μπορει να ηταν κατι θετικο αυτη η προδοσια?Πως να ξεκινησεις μια κοινη πορεια με ενα ατομο αμφιθυμο?Ειμαστε κι εμεις συνενοχοι οταν προσπαθουμε να διατηρησουμε μια τετοια σχεση που ενω φαινεται οτι δεν προχωρα επιμενουμε.
Ισως να ειναι ανεπαρκες το σχολιο μου,ισως να μη γινομαι κατανοητη,ισως τα πραγματα για καποιους να ειναι πιο απλα απο οσο φαινονται.Δε μιλω για τις σχεσεις που εχουν ισορροπια αλλα γι'αυτες που πονανε πολυ.Το θεμα ειναι να βρουμε ακριβως πως θα ειμαστε ισορροπημενοι μεσα μας ωστε να μην οδηγουμαστε σε ακραια επεισοδια.Ολα περνανε.
Για να φτασεις σε αυτο το σημειο πρεπει να δεις τον αλλον σαν προκληση για ανακαλυψη.Ευτυχως ,αν οι συγκρουσεις των δυο κοσμων οδηγησουν σε ψυχολογικη ωριμοτητα.Δυστυχως εαν εξευτελισουν τις δυο ατομικοτητες-μοναδικοτητες.
Η αληθινη προσφορα απο την ψυχη της αγαπης σε κανει ευτυχισμενο,δεν δημιουργει ασχημα αισθηματα, φθονο,αυτο ομως πετυχαινεται αγαπωντας πρωτα εμας.Παταμε στα ποδια μας στερεα και μονο στα δικα μας ποδια και ανοιγουμε την καρδια μας στην προσφορα της αγαπης με ανιδιοτελη κινητρα.Αυτο θα ηθελε και Αυτος.
Η ΛΥΤΡΩΣΗ ερχεται εστω κι ένα βημα πριν το κοψιμο του νηματος,φτανει να το θελησουμε.
::hug.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
