| |
Μανταλωμένος στο ίδιο κυνήγι
που όρθιο με κρατά
κυνηγημένος στα ίδια σοκάκια
να σουλατσάρω κρυφά
νυχτωμένος στον καιρό μου...
Παραλυμένος από τη συνήθεια
ακροβατώ στις πληγές
συγχρονισμένες σε ασπρόμαυρο φόντο
πασαλειμένες στιγμές
στου μυαλού μου την πλημμύρα...
Το χρόνο πέτα στον αέρα
νύχτας μου φως να γίνεις μέρα
Να'χα το κόσμο τριγύρω μου όλο
σαν ψιθυρίζω ν'ακούς
και ας μη ξέρεις ποιος είμαι τί λέω
να ξεγελιέται ο νους
απαντήσεις να μη δίνεις...
Στα ονειρά μου αιωρούσα σημαία
με πάθος να εγερθείς
στης αυταπάτης το πέπλο ξοπίσω
τρέξε ψυχή να κρυφτείς
μα η φωτιά σου με ξυπνάει...
Μακάρι να'ταν κάθε ώρα
να σ'αγαπάω όσο τώρα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
