| |
Τ’ αεροπλάνα φωνάζουν πολύ
Δεν μπορώ ν’ ακούω
Κι ας τόσα χρόνια συνήθισα
όσο να πεις
τους θορύβους τους σε τούτη
την απλωμένη γη
Όταν τ’ αεροπλάνα φωνάζουν
και σκουραίνουν τα σύννεφα
πηγαίνω και κρύβομαι
πίσω απ’ τις κουρτίνες
να μη βλέπω
Και βουλώνω τ’ αυτιά με τα χέρια
να μην ακούω
να μη νιώθω
Και κλείνω το ραδιόφωνο να μην
μαθαίνω για νίκες
Ούτε εφημερίδα παίρνω να μην
μαθαίνω για ήρωες
Όταν τ’ αεροπλάνα ουρλιάζουν
σαν σιδερένια αρπακτικά
κι ο αέρας βρωμάει τη μυρωδιά τους
-αυτήν του αίματος έχουν-
τα λουλούδια μαραίνονται
απ’ τον λίγο ήλιο, το λίγο νερό, τα λίγα τραγούδια
Τα πουλιά δεν βρίσκουν ουρανό να πιούνε
Τα παιδιά παιχνίδι να γευτούνε
Μα όσο τα κλείνω εκείνα ματώνουν
Βουίζουν απ’ το μίσος
Μου ‘χει μείνει κόκκινο στις φλέβες
και δεν μπορώ, δεν αντέχω
οι άνθρωποι να γίνονται
φωτογραφίες μαύρες
Η ζωή ανήσυχος ύπνος
κι άσχημα φεγγάρια
Ανοίγω τα χέρια να σου δείξω
τον κόσμο που αγαπάω
Και δεν μπορώ
Η αγκαλιά άδεια από χρώματα
Όλα τα ρήμαξαν
Μαζί κι εμάς
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
