| |
[B]Gérard DE NERVAL (1808-1855)/ Ζεράρ ντε Νερβάλ [/B]
[B]Επιτάφιο[/B]
Ήταν καμιά φορά πουλί που κελαδάει,
Συνέχεια ερωτευμένος και πολύ στοργικός,
Και πότε πότε ήταν και μελαγχολικός –
Όταν άκουσε κάποιον στη θύρα να χτυπάει.
Ήταν ο Χάρος ! Τού’πε ένα λεπτό να σταθεί
Για ν’αποτελειώσει το στερνό του ποιήμα
Κι έπειτα πήγε με σταθερό ένα βήμα
Στου κυβουριού την κλίνη απλώς να ξαπλωθεί.
Πολοί τον θεορούσαν μέγα τεμπελχανά,
Στέγνωνε η μελάνη στην πένα του συχνά,
Τά όνοιρά του όλα μείνανε στο χαρτί∙
Και όταν ήρθ’η ώρα και κίνησε σιγά
Για το στερνό ταξίδι, έναν χειμών’ αργά,
Φεύγοντας μουρμούριζε : « Γιατί ήρθα εδώ; Γιατί;»
(1877)
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
