| |
Λένε πως παντα οι αναμνήσεις μένουν...
Πώς κάτι μέσα μου θα μένει να σε θυμίζει όσο ζω...
Και μια ελπιδα που αργοπεθαινει,ψυχή σβησμένη,
μου ψιθυρίζει "όλα τέλειωσαν εδω"...
Πώς να μπορέσω απ' το βλέμμα μου να σβήσω τη λάμψη των δικών σου τών ματιών?
Πώς να μαζέψω την καρδιά μου,που σπασμένη σε χίλια κομματια,προσπαθεί να γυρίσει στη μαγεία των παλιών ημερών?
Τότε που ήσουν εδω και η ματιά μου έλαμε σαν δέσμη από χίλια άστρα...
Τότε που ήμουν βασίλισσα στης καρδιάς σου τα κάστρα....
Αχ να μπορούσα το χρόνο πίσω να γυρίσω...Τα σφάλματα να σβήσω...
Μα όχι! Ο χρόνος πισω δε γυρίζει...Κ τη ζωή, η μοίρα μας ορίζει...
Φοβάμαι όσο περνάει ο καιρός πώς με ξεχνάς ολο και πιο πολύ...
Πως η μορφη μου σβήνει απ'το μυαλό σου,πως είμαι μια εικονα πια θολή...
Για σένα γραφω τωρα ετούτες τις γραμμες...Τα δάκρυα κυλουν στο πρόσωπό μου...
Μακάρι να μπορούσες να το δεις...Δίκο σου είναι καθετι δικο μου...
Θάλασσα ο καημός και βάρκα το χαρτί...Κύματα οι λιγμοί...
Πού θα μας βγάλει αυτή η τρικυμία? Τα βράχια τη σάρκα μου τρυπουν με βία...
Για σένα...Όλα για σένα...Γίνε καραβοκύρης στης ζωής μου το καράβι, πριν βουλιάξει...
Γύρνα ξανα...Καινούρια μέρα να χαράξει....
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
