| |
ακομα καλπαζει το αλογο
στου λυκαυγες το χρωμα
και επιμενεις σε ιποττες
σε μια χωρα που μειναν ποτες
και αν εχεις χασει τον ειρμο
σε κοσμου παραφροσυνη
μοιαζει το ονειρο αληθεια
και η αληθεια ψεμα
μα θα καλπαζεις καθε απογευμα
και θα πεθαινεις καθε αυγη
στης πρωινης ομιχλης
οι γιγαντες θα γινονται ανεμομυλοι
και ξανα το γελιο απο την αρχη
μπορει η δουλτσινεα να χαθηκε
στο δρομο για το σπιτι γιατι ολες εγιναν σκιες
μιας πρωτης βραδυας και πρωτης ληθης
μα την πανοπλια και το γερικο αλογο
μα τα χρονια που πεθαινουν
οι δον κιχωτες δεν πεθανανε
μοναχα ξαποστενουν
ακομα καλπαζει το αλογο
στου λυκαυγες το χρωμα
οσοι σε κοροιδευουνε χαθηκανε
μενει ελπιδα ακομα
η γη
ανασσα οσων χαθηκανε για μια ιδεα σκαρτη
για να περναμε σημερα καλα παντα θα υπαρχουν δον κιχωτες
να πολεμανε ανεμομυλους
για να μαστε εμεις οι ποτες
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
