| |
| | Ας Μην υπήρχαν Παρθενώνες |  | | | Δεν ειν' ο λόγος μου πνοή, αδέλφι του ανέμου. | | |
Ας μην υπήρχαν Παρθενώνες
Ποίηση Βασίλη Ταρνανίδη (Αδολέτε)
Παλιό ξεδίπλωσα σηπεδωμένο χάρτη
νηματομήκυτα παραδομένο,
μοναστηρόπυργο από ’λιόμαγμα για να ’ντοπίσω,
όπου η μονή του ενός Θεού και Πλάστη
κι όπου αγγέλοι οι κάτοικοι κλεινού και θείου άστυ.
Κι έβαλα πλώρη το διάπλατ’ ουρανό
να ’ργώσω και να διασχίσω
για μια αιώνια στιγμή «ενώπιος ……..»
μπρος στο Θεό μου να αρθώ
και με στεντόρεια φωνή να Του σιγοψελλίσω!
_ Σχόλασε τους αγγέλους σου Θεέ μου
γιατί ως πετούν αέναα ολόγυρά Σου
μου κρύβουνε την άγια θωριά Σου
και δώσ’ μ’ αντίθρονο σκαμνάκι να καθίσω
και με τ’ ακρόνυχα να Σ’ ακουμπήσω,
γιατί το ’σθάνομαι βυθίζομαι
και πια στον άνθρωπο το «μέγα»
δεν το ’μπιστεύομαι ν’ αποκουμπήσω,
για να μου πεις, ότι έκανες με τόσους κόπους
γιατί στο τέλος μαγαρίστηκ’ από τους ανθρώπους!
Είπα αλάθητη μιαν ηλιαχτίδα
να βάλλω για πυξίδα
κι ευθύβολο ξετύλιξα ασάλευτο βλέμμα,
ώσπου σε ηλιοκέντητο να φτάσει στέμμα.
Στο διάβα, ιστό στ’ αστέρια στέριωσα
όλη τη λάμψη να κατακρατήσω
για να αρθώ περίλαμπρος, ίσος προς Ίσον,
όταν τον Παντοκράτορα θα συναντήσω.
Κι ακατάπαυστη, πυρόφλεγ’ είχα μεσ’ τα στήθια
μια δέηση. Να μάθω την αλήθεια.
Έτσ’ αντιπέρναγα ένα προς ένα ουρανούς
ήλιους, πλανήτες
κι ένα σωρό απ’ αστρονεφελώματα κι από κομήτες.
Και ήταν άπειροι κι όχι μόνο «εφτά» οι ουρανοί
κι ατέρμονο κι ατέλειωτο ήταν το ταξίδι όταν,…
πελώριο κύμα ιλίγγου μ’ έστρεψε προς την ανατολή
κι εγώ ακουμπισμένος στην αλάθητη πυξίδα
ακρόβλεμμα πισώπορο έριξα μα γη δεν είδα!
Και τότε πρόσθεσα και το δικό μου
στα ανθρώπινα τα λάθη
αυτά που η πείρα η γνωσηγέννητη
δεν έφτασε για να μου μάθει!
Γιατί……
Αλίμονο αν ήταν τόσο ξέμακρ’ο Θεός στ’αστέρια
και ν’ αναλώνομαι σε μύριους κόπους,
καθώς αρκούν σε δέησ’ ανασηκωμένα χέρια,
για να ’βρω τον Εντόπιο σε άλλους τόπους!
Και αίφνης μολυβόβαρος βυθίστηκα κει στην αφετηρία
και προσγειώθηκα σε γόνυ κεκαμμένο,
κατάμονος στης σάρκας μου το πεπρωμένο.
Κι ως ακροόμουν την απόκριση τη Θεία…
_ Δεν σε επροίκησα με σύνεργα της γνώσης
τόσ’, ωστ’, απίστευτα να κατορθώσεις
κι έτσ’ οικοδόμησες ναούς και Παρθενώνες
και Πυραμίδες, Κολοσσούς και Φάρους,
σύμβολ’ αείφωτα μεσ’ τους αιώνες,
τόσες και τόσες μπόρεσες απαράμιλλου κάλους;
_ Συγχώρα με, μα, δεν χωρούν στην ίδια ευθεία
κουφάρια δούλων, άμαχοι,……
γυναικόπαιδα,….. όρνεων βορά!
πόσο αντιμέτρησαν κάθε φορά!
Κι αντίλογους ένα σωρό σε ρόλο συμβουλάτορα
αράδιασα κατάντικρυς του Παντοκράτορα.
Και ως ο χείμαρρος συμπαρασύρει και θαρρεί
πως δυνατότερος είναι του ποταμού,
έτσ’ άκριτα και λογικά ’βρεχα το θρόνο τ’ ουρανού
Κι είπα, ως το «γόνυ» ανόρθωνα, με Στέντορα φωνή!
Ας εβασίλευε η αγάπη, η ειρήνη κι η ομόνοια στους αιώνες
Κι ας μην υπήρχαν Παρθενώνες!
[B]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Θέλω να βάψω τη γης με το χρυσό σου ήλιε μου, μα συ μου καις τα σύνεργά μου! | | | |
|
DimitrisPratsos
02-02-2010 @ 08:56 | φιλε εισαι απιαστος αδικησαι ::up.:: ::up.:: ::up.::
καλησπερα απο Μυτιληνη
και συνχαριτηρια | | χρηστος καραμανος
03-02-2010 @ 01:52 | Και ως ο χείμαρρος συμπαρασύρει και θαρρεί
πως δυνατότερος είναι του ποταμού,
έτσ’ άκριτα και λογικά ’βρεχα το θρόνο τ’ ουρανού
Κι είπα, ως το «γόνυ» ανόρθωνα, με Στέντορα φωνή!
Ας εβασίλευε η αγάπη, η ειρήνη κι η ομόνοια στους αιώνες
Κι ας μην υπήρχαν Παρθενώνες!
ΦΟΒΕΡΟΣ ΑΝΤΟΛΕΤΕΣ!!!! ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | azoritis
07-02-2010 @ 05:17 | η αγάπη, η ειρήνη κι η ομόνοια ............Ας......
Να μάθω την αλήθεια. ......
ωραίο .....καταπληκτικές οι λέξεις σου.......... | | Helene52
07-02-2010 @ 11:19 | Ας εβασίλευε η αγάπη, η ειρήνη κι η ομόνοια στους αιώνες
Κι ας μην υπήρχαν Παρθενώνες!
Καταπληκτικό !!!!!!!!!
::theos.:: ::up.:: ::theos.:: | | swordfish
11-02-2010 @ 01:43 | Πολύ καλό, καλημέρα!!!!! ::smile.:: ::up.:: | | **Ηώς**
08-04-2010 @ 23:41 | Κι έβαλα πλώρη το διάπλατ’ ουρανό
να ’ργώσω και να διασχίσω
για μια αιώνια στιγμή «ενώπιος ……..»
Θ Ε Ι Κ Ο!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ::love.:: ::theos.:: ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
