| |
Εδώ τ’ αχνάρια σβήνουν τ’ απόβραδο
τα μάγια λύνουν στο φεγγαρόφωτο
πληγή που τρέχει χαρές που πέρασαν
κάποιες ανταύγειες που ωστόσο γέρασαν
Εσύ μου στέλνεις φωτιές στα κύματα
κι αυτά τις πίνουν μεθώντας κάποτε
μα πάντα χάνεις – τα ζάρια σ’ έκλεβαν
μικρά λουλούδια κι αυτοί δεν σ’ έβλεπαν
Ίσως να μείνει σημάδι ασήμαντο
εσύ το γράφεις εκείνο σβήνεται
μέρα που βρέχει αστέρι που έλαμπε
αύριο θα τρέχεις κι αυτό σε τρέλλανε
Ακόμα ο πόνος σταγόνα ολόδροση
κοιτάς τους δρόμους χωρίς να νοιάζεσαι
οι δυο καρδιές σου φλογίζουν τ’ όνειρο
κι εσύ βουλιάζεις καράβι στο άπειρο
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
