| |
Είναι κάπου στον κόσμο μια κορφή
Είναι στην κορφή ένα χαλικάκι
Που το πήρα μια μέρα στη χούφτα μου και μιλήσαμε
Κοιτάζοντας ο ενας τον αλλο μες στα μάτια
Είναι μια λεύκα κάπου στη γή
Οπου μια μέρα αρμένισα στο σμαραγδένιο της πέλαγο
Μαζί με τα μύρια δικά της καράβια
Είναι κάπου μύριες τριανταφυλλιές
Εγώ τις είδα να ξυπνούνε κάθε άνοιξη
Εκείνες με είδανε να διαβαίνω βαριανασαίνοντας
Κάτω απο το βάρος του αγίνωτου τραγουδιού
Που βογγούσε όσο να ανέβει στο φώς τελειωμένο τριαντάφυλλο
Αργοδιαβαίνω κι όλα σου μ’ακολουθούν
Οδεύω κι οι θησαυροί σου απλώνονται μέσα μου
Βαριοί πολύ κι ανάλαφροι μαζί
Κι είμαι την κάθε μέρα πιο πλούσιος πιο αφέντης του κόσμου
Κι είναι η ψυχή μου πιο φορτωμένη απο κόσμο
Γιατί είμαι ένας άνθρωπος που ανήκει στον κόσμο
Καλως ήλθες αγαπη φορτωμένη με ρίγη καινουργια
με αστραψιές απο ηλιους που δεν γεννηθηκαν
με δρόμους που ποτε δεν θα σκαφτούν
κι οπτασιες που γλιστρούν αναμεσα στα δάχτυλα
και μια ζωη πουναι σαν ονειρο
κι ενα ονειρο πουναι μια τρισβαθη ζωη
ήρθες εδώ για να παντρέψεις τη σιγαλιά μου με σενα
για ν’αναγελάσεις αυτο το μέλι το πικρο της μοναξιάς μου
να σπασεις την κερήθρα που το μέστωσε
για να μου μάθεις πως ο κόσμος μένει πάντα μεγάλος
πως ο κόσμος μένει ενας δρόμος ανοικτός
ένας δρόμος για μάς
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
