| |
Αργά σαν γεμίσει το φεγγάρι
Λάμψη το αίμα μου θα πάρει
Δρόμο θ’ανοίξει ο λογισμός
Για την όχθη του ονείρου σαν αετός
Θ’αφήσω τη μεγάλη αγωνία
Το κενό του θλιμμένου καημού
Πάω στη γή που γεννιέται η νοσταλγία
Στην άκρη του νέου ουρανού
Ξέρω για το δάσος των ανάλαφρων ανασασμών
Για την αγάπη των μελιστάλαχτων ματιών
Τρικλίζω ,σκουντουφλώ μες στη σκληρή μου απαντοχή
Μα δε λυγάω ,ποθώ τραβάω προς τα εκεί
Την αλήθεια να βρώ στου έρωτά σου την αυγή
Στο τραγούδι του που πιότερο διαρκεί
Μακρυά απ’τις στάχτες και της ζωής τα αποκαίδια
Τους γκρίζους λύκους κι τ’άσπρα αμέρωτα φίδια
Κι όταν ο ήλιος βγεί κι αγναντέψει
Θάμαι πιά στη λεία γή που αποζητώ
Μ’ένα σάλο του ανέμου η ψυχή θα ζωντανέψει
Στου έρωτά σου το σιωπηλό πυρετό
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
