Χάραξε η νύχτα στο λιμάνι μ’ ένα φεγγάρι ορφανό
Έφερε απ΄ τα βάθη της αγκάλης σου πικρό του θανάτου πιοτό.
Γεύτηκα απ΄ τα χείλη που χάρισες, δηλητήριο και φονικό
Μια ζωή πως την χαράμισες, σαν να ταν κάτι το φθηνό.
Τ’ άστρα έπεσαν σαν χαρτοπόλεμος κι έμεινε η νύχτα μας γυμνή
Η σιωπή φωνάζει «ποιός ο επόμενος, με το θάρρος να έχει μια στιγμή ; ».
Γίναν οι ματιές μας ξίφη κοφτερά που ακόμα δεν έχουν διασταυρωθεί.
Η αφορμή πάνω μας πετά, ψάχνει μια λύση να δοθεί.
