Είχα έρθει το σημείο
Όπου άνοιξα την πόρτα επιτέλους
Για να μπουν ελεύθερα τα συναισθήματα
Που δεν καταλάβαινα
Ήθελα να τα καταλάβω, να δω πόσο όμορφα ήταν
Να τεκμηριώσω την ομορφιά που άκουγε η καρδιά μου
Από τα παράθυρα της
Την πρώτη φορά που τα άφησα να μπουν
Ήρθαν με άλλο χαρακτήρα
Αυτό που δεν περίμενα με τίποτα
Μνήμες να καίγονται
Τα γρανάζια μου να σπάζουν
Ιοί να φυτρώνονται στην δαιμονιώδη σιωπή
Και να μην αφήνουν ούτε καν την σιωπή να μιλήσει
Με τον καιρό όμως τα έδιωξα τα συναισθήματα
Και ήμουν έτοιμος να κλείσω την πόρτα
Μα πρόλαβαν και μπήκαν άλλα συναισθήματα
Πιο δυνατά, πιο ερωτικά
Τόσο δυνατά
Που για πρώτη φορά βρήκα δύναμη να τα βγάλω
Και να εξομολογηθώ
Το ένιωθα μέσα μου γεμάτο ζωντάνια
Να περπατάει, να χαίρεται
Να τρέχει στον δρόμο της μαγείας
Μα και πάλι δεν έγινε αυτό που φαινόταν από μακριά
Έγινε αυτό που φαινόταν όταν έφτασα στην πηγή
Δεν είχε νερό
Δεν ήπια το φίλτρο του έρωτα
Ήπια μόνο ένα δηλητήριο που έχει επιπτώσεις μέχρι σήμερα
Μετά απ'όλα αυτά όμως
Εγώ τι έχω μάθει;
Ακόμα υπάρχουν τα σύννεφα πάνω μου
Που αποδεικνύουν πως
Δεν έμαθα τίποτα τελικά..
