Λιωμένος πάγος, νερωμένο ποτό.
Το επόμενο θα είναι χωρίς πάγο, σκέτο αλκοόλ.
Ναι, σαφώς καλύτερο.
Το ίδιο και τα επόμενα. Έκανα κεφάλι.
Ο καπνός από τα τσιγάρα της διπλανής παρέας
ομίχλη πυνκή σε δάσος μυθικό.
Εκεί όπου η μοναξιά σαν ιππότης τη μάγισσα θα κυνηγά
για να σώσει την αγαπημένη.
Κι είναι η σκέψη μου τόσο όμορφη κι αγαπητή.
Είσαι καλά; Μια χαρά, απαντώ μηχανικά.
Να βάλω ένα ακόμη, με ρωτά.
Το ίδιο, χωρίς πάγο.
Κι η μάγισσα μού χαμογελά.
