| |
[color=black][font=georgia]Ο δρόμος είναι κλειστός
Είπες κρατώντας στις χούφτες σου μια ανάσα
Κι αφήνοντας την να πέσει στο χώμα κάτω
Εμείς που επιστρέψαμε πεζή
Που είδαμε στη διαδρομή τα λουλούδια να ανοίγουνε
Ν’ αλυχτάει το σκυλί μέσα στης νύκτας το φέρετρο
Κι ο νοτιάς να τρίζει το ιρόκο και τους σκαρμούς
Τι πρακτικά σκεφτήκαμε
Ο δρόμος είναι κλειστός
Είπες αναρριχώμενη τον ασβέστη της λεμονιάς
Φάσμα της θάλασσας
Μ’ αναστρεμμένη εικόνα στου βυθού και της επιφάνειας το μεσοδιάστημα
Και εμείς οι διψασμένοι το αλάτι δε λογαριάσαμε
Σου ήπιαμε τη μορφή την μυρωμένη χιλιάδες φορές
Κι αυτή όλο και ξαναγιόμιζε από του φεγγαριού τις ασημένιες βρύσες
Και παίξαμε με το σκοινί που βρέθηκε στα χέρια μας
Φτιάξαμε κόμπους και στο παιχνίδι επάνω, κρεμαστήκαμε
Ο δρόμος είναι κλειστός
Επιστρέφουμε λοιπόν, με σήματα γεμάτοι
Να κρύψουμε ότι δεν τελέστηκε
Κάποια ροδόχαρη αυγή ή στου αποσπερίτη το φτεράκιασμα
Η προσταγή σου ' κι εκείνο το περιοδικό συναίσθημα
Της νοσταλγίας
Ο δρόμος ήταν κλειστός
Πώς να κρύψω ότι γύρισα έτσι...[/color][/font]
{Α}
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
