| |
*Οταν πέφτει επισήμως το βράδυ και οι εργάτες γυρίζουν στις εστίες οι εικόνες
μιας άλλης εποχής προβάλλονται
για δύο μονάχα λεπτά.
Μια ρομαντική καληνύχτα
στους κουρασμένους ανθρώπους .
Σύντομα όμως αυτο καταργήθηκε
καθως συνδέθηκε με μια πάθηση του μυαλού.
Το γονίδιο των περασμένων εποχών.
Ο ήλιος έδυε στης πόλης τις οθόνες
στα pixels κόκκινος σαν αίμα που κυλά
παλιές του δρόμου σαν νανούρισμα οι εικόνες
στα matrix φάνηκαν για ακόμη μια φορά.
Πρόσωπα ασύμμετρα , γενιές που έχουν γεράσει
χαμόγελα όμορφα , αθώα , παιδικά
μάτια που κάτι από το όνειρό έχουν χάσει
πίσω από άνθρακες και νεύρα πλαστικά.
Σχήματ΄ανθρώπινα χώρίς τεχνο - νευρώνες
στήθη που ανάσαιναν από έρωτα μικρά
κρύοι ανυπόφοροι και άγνωστοι χειμώνες
που χιόνια έφερναν ακόμη στα βουνά.
Πλήθη πολύχρωμα χωρίς καμιία τάξη
μία παρέλαση από φώτα και μετά
έν' άσπρο φόρεμα , ντυμένη στο μετάξυ
σαν να ναι άγγελος στο πρόγραμμα πετά.
Πάντα κολλούσα αε αυτό το σημείο.
Ήταν τόσο όμορφη και διαφορετική από εσένα.
Κάποτε υπήρχε Θεός.
Έπλασε τον κόσμο σε επτά ημέρες
και τον γέμισε αγγέλους και δαίμονες μα...
Τα δευτερόλεπτα όμως φεύγουν της απάτης
και η προβολή σβήνει κι αφήνει την σειρά
σ΄ένα λογότυπο κι εκείνη τα φτερά της
βγάζει ,την φόρμα της την κάτασπρη φορά.
Τώρα που κλείσανε τα φώτα και σκοτάδι
κι αστέρια ανάψανε στον θόλο τεχνητά
κοιμάται ήσυχο το ανθρώπινο κοπάδι
κουκουλωμένο με αισθητήρες και μπετά.
Πονάω..Φοβάμαι...Οι εξετάσεις μου στον φάκελο δείχνουν εσένα!!
Και οι ειδικοί που με ψάξανε βρήκανε πως
πραγματικά...
έχω ανάγκη.
Λείπει ένα εμφύτευμα λεπτό στο σύστημά μου
ένα transistor τόσο δα διπολικό
κι ανάβει χίλιες δυο φωτιές στα λογικά μου
και με τραβάει συνεχώς στον πανικό.
Ατσάλι ανθίζει και ποτάμια σιλικόνης
τρέχουν στο σώμα μου που πλέον δεν πονά
μα εξαρτημένος μένω στο άρωμα της σκόνης
που στα σισίτια μοιράζουν στην ουρά.
Πέφτω σε οράματα στο δίκτυο μπλεγμένος
ιούς να τρώγουνε τις ίνες μου μετρώ
τα bits που σφάλματα σημαίνουνε δεμένος
κι εγώ την φόρμα που χει η κάστα μου φορώ.
Βλέπω το χιόνι να ξαπλώνει στις κεραίες
νοιώθω έναν άνεμο να τρέχει δροσερό
κι όλες τις σκιές αυτής της πόλης σε παρεεές
έναν παράξενο να στήνουνε χορό.
Φοβάμαι...
Κι αν ξέρω αύριο πως όλα θα χουν φτιάξει
στης κλινικής την πτέρυγα Άλφα δεν μπορώ
-θα φταίει εκείνη η οπτασία από μετάξυ -
παρά τα φάρμακα στον ύπνο να αφεθώ.
Είναι μια επέμβαση ρουτίνας και το ξέρω
και αυτό το πρόβλημα το απλό τόσο κοινό
μα εγώ φοβάμαι και δε ξέρω αν θα υποφέρω
αυτό το μέσα μου που καίει το κενό.
Κια αφού πια χρόνια τους αδένες μου έχουν βγάλει
από τα μάτια και να κλάψω δεν μπορώ
κρύβω βαθιά μες στην κουβέρτα το κεφάλι
μέσα στου άρρωστου την ρόμπα που φορώ.
Τα δευτερόλεπτα που τρέχουν στην γωνία
των τεχνο-νέυρων μου και αυτά μηχανικά
μετράν αμήχανα την τόση μου αγωνία
και είναι σαν δάκρυα απο χρόνο ψηφιακά.
Μετράν αντίστροφα την τόση μου αγωνία
και είναι σαν δάκρυα
απο χρόνο.
Ψηφιακά.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
