| |
Πολλές φορές γίνομαι αχάριστη...συγχώρα με.
Βλέπεις δεν είμαι πια παιδί,
κι ας μικροδείχνω.
Κι εσύ Πατέρας δίκαιος κι απόμακρος.
Θυμάμαι την πρώτη φορά που Σε συνάντησα.
Εκείνο το ανοιξιάτικο απόγευμα,
ήσουν ο ήλιος, τα λουλούδια, το αεράκι.
ʼνοιξα τα χέρια, έκλεισα τα μάτια,
πήρα μια ανάσα κι είπα"γειά".
Κι όταν την Πρωτοχρονιά σβήσαν τα φώτα,
στάθηκα στο ανοιχτό παράθυρο...
είχες βάψει μωβ το χιονισμένο τοπίο
κι οι νιφάδες Σου μουσική...
"Γειά σου και πάλι"
Πόσα Σου καταλόγισα-ανάξιος κριτής-
στα χρόνια που περάσαν;
Πόσες βουλές Σου δεν θα κατανοήσω ποτέ...
Πλέον έχω κλείσει τα αυτιά μου.
Το χιόνι σημαίνει ταλαιπωρία,
η άνοιξη αλλεργίες...
Και πια δεν ανοίγω τα χέρια μου να πετάξω...
τα δένω στο κορμί μου...θηλιά.
Σε χρειάζομαι...μα Σε φοβάμαι.
ʼνοιξα την καρδιά μου!
Σταμάτησα το μυαλό μου!
έλα! Μα δεν έρχεσαι πια...
Σε ευχαριστώ όμως...
Γιατί υπάρχουν βράδια που με βυθίζεις
σε έναν ύπνο δίχως όνειρα...
Κι εκεί ανταμώνω το κοριτσάκι
που κάποτε Σε γνώρισε.
Και μπορώ έτσι, πού και πού,
να Σου στέλνω χαιρετίσματα...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
