| |
Πώς να μερώσω τη φωνή που όλο μου λέει: ξεκίνα !
πέρνα το ύψος των βουνών, των θαλασσών τα πλάτη
φτάσε ως την άκρη των ακριών, καν’ την ψυχή σου κύμα
κάνε το σώμα σου χορδή, κι ας τεντωθεί, κι ας σπάσει
Πώς να φιλιώσω μέσα μου τις δυο φυλές που ερίζουν
η μια κρατά από Ανατολή κι η άλλη από τη Δύση
αίμα, τα χέρια, τα μαλλιά, τα χνώτα τους μυρίζουν
για την ψυχή μου ποια απ’ τις δυο θα πάρει, θα κερδίσει
Και λέω : θέ μου βόηθα με , θέ μου ξεμίστεψέ με
απ’ του μυαλού του διχασμό κι απ’ του κορμιού τα βάρη
κι όρκο σου μνόω τον πιο φριχτό κι αν θέλεις πίστεψέ με
ποτέ μου θάλασσα μη δω, μην ξαναδώ φεγγάρι
Πώς να μπορέσω να υπερβώ τα σύνορα του κόσμου
που κάθε νύχτα τα χαλώ και κάθε αυγή τα χτίζω
δίχως φεγγίτες κι εμπατές ολόγυρα απ’ το εντός μου
κι αιώνια πένομαι από φως κι αγάπη λαχταρίζω…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
