| |
Λόγια που κόβουν σαν γυαλί και στάζουν μαύρο αίμα
έγινε ο κόσμος μια φυλακή και μέσα σ'αυτην το ψέμα
τρέχει σε τοίχους που έχουν βρει χαλάσματα οι μνήμες
χρόνια που βρήκανε ζωή στης ερημιάς τους μήνες
Δως μου να πιώ απ' το νερό εκείνο που θεριεύει
που τις πληγές μου όταν μετρά ύστερα τις γιατρεύει
πάνω σε θάλασσας κάημο ψάχνω κάτι να γιάνει
πίνοντας μάγισσας χυμό και ένα βαρύ βοτάνι
Πόσες φορές σε εβρισα και πόσες το μετανιώνω
που στο ταξίδι χάραξες θέση για έναν και μόνο
και μες τα μάτια της βροχής έπιασε καταιγίδα
σ' εχασα ένα απόγευμα και ακόμα δεν σε είδα
Τώρα στις νύχτας την σιωπή αφήνω την φωνή μου
με τους ανέμους να χαθεί στο σύμπαν κι ψυχή μου
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
